Η Πόλις εάλω! Το μέλλον μας εάλω!..

Επέτειος άλωσης της Κωνσταντινούπολης σήμερα! Και ολόκληρος ο Ελληνισμός οφείλει να αναπολεί και να βιώνει τις άφθαρτες στιγμές του βυζαντικού μεγαλείου. Να ανεβαίνει στις απρόσιτες κορυφές αυτού του “μεγαλείου”, που υψώνεται σαν γιγάντιος βράχος. Και να θεάται πίσω όλο το ιστορικό του παρελθόν. Από τα πανάρχαια βάθη του, το βυζαντικό κλέος του έως τις σύγχρονες, γεμάτες οδύνη και οιμωγή, ώρες του σπαραγμού του.

Εκεί επάνω, στης ιστορίας το αγνάντεμα, γίνεται ο θάνατος σπόρος ζωής, ζωής και ανατροπής, όσων βιώνουμε ως έθνος.

Η οργή των νεκρών και των πεθαμένων η μνήμη, βάτος φλεγόμενη, αλλά και καιγόμενη. Έτσι ο Ελληνισμός βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη και κραταιώνει την εθνική του αυτοσυνειδησία. Συνειδητοποιεί εκείνες τις δυνάμεις που μέσα στη μακραίωνη ιστορική μας πορεία και και τους κατακλυσμούς της, μας βοήθησαν ώστε οι ίδιοι να μην απολεσθούμε ως λαός.

Στις 29 Μαΐού 1453 εάλω η Πόλις! Και το σωτήριο έτος 2014 εάλω η Ελλάς! Εάλω το μέλλον μας! Ενώ επάνω στις ασυμφιλίωτες με τη μοίρα κορυφές του βυζαντικού μεγαλείου εξενοδοχείτο για αιώνες το αδάμαστο ελληνικό πνεύμα, απτόητο από τον κατακλυσμιαίο χειμώνα της ιστορίας, κάτω στους πρόποδές του σήμερα, απλώνεται η κοιλάδα των γόων της Ελλάδας που χειμάζεται!

Η ιστορία αν ήταν απαύγασμα κάποιας λογικής επήρειας των ανθρώπων θα είχε άλλη εξέλιξη. Τις εξελίξεις προσπαθεί ο άνθρωπος εκ των υστέρων να τις δικαιολογεί ή να τις εξηγεί, αλλά δεν φαίνεται ότι έχει αποδώσει το βαθύτερο νόημα αυτής της διαδικασίας, που εκπηγάζει από κατηγορίες αιτιών, άλλων γνωστών και άλλων αγνώστων.

Τα στοιχεία της ιστορικής μας πορείας είναι κατά κύριο λόγο οι βουλήσεις των πολιτών. Όπως συμβαίνει τη θεωρία της εξέλιξης, όμοια παρατηρούμε ότι σε δύσκολες περιόδους που διέρχεται η κοινωνία, αναφαίνονται ανεπάνταχες λύσεις με τη δύναμη των πολιτών που δημιουργούν αντίρροπες κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις με ηθικές διαδικασίες και συστήματα αξιών.

Αυτή είναι μια αυταπόδεικτη και διαχρονική αλήθεια. Όπως δεν αντέχει στην πίεση της αμφισβήτησης ότι ένας λαός εγκλωβισμένος στην απάθεια και την αδράνεια, στην ανασφάλεια και τη φοβία, ως αποτέλεσμα της παλίρροιας των κοινωνικών προβλημάτων, απότοκο μάλιστα ολέθριων πολιτικών, δεν μπορεί να προσδοκά τη σωτηρία του από κάποιους …ιματισμένους αυτόκλητους πολιτικούς “σωτήρες” του, με τα πάθη, τις μωροφιλοδοξίες, το σύνολο των συμφερόντων και την εξουσιολαγνεία που τους συνοδεύουν…

Πολιτικοί της ευκαιριακής λογικής, έρμαια των ατομικών πλεγμάτων και συμπλεγμάτων, ασθμαίνοντες επιδίδονται στην αναζήτηση της οριακής αλήθειας και στην υπέρβαση της καθημερινότητας του εξουθενωμένου Έλληνα. Ταυτόχρονα, όμως, αιχμάλωτοι μέσα σε γλωσσικές συμβατικότητες, αυτοπαγιδευμένοι στην αδρανοποίηση της κρίσης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των καταστάσεων, οδηγούν την κοινωνία στην ερήμωσή της. Καμία “φυλακή” δεν είναι ικανή να αμπαρώσει τις αδυναμίες τους.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, λέει ο θυμόσοφος λαός. Έχουν ωστόσο οι πολίτες τις ευθύνες τους. Την ευθύνη της άκριτης ανοχής για όσα βιώνουν. Την ευθύνη της παθογενούς πλέον ευπιστίας τους. Την ευθύνη της αβούλευτης υποταγής τους στα όποια μικρά ή μεγάλα συμφέροντα, που τους εξασφαλίζουν μια καλύτερη διαβίωση σε σχέση με τους πολλούς, οι οποίοι άνεργοι ή πεινώντες, μισθοσυντήρητοι ή μικροσυνταξιούχοι, βρίσκονται στα όρια του “εγκεφαλικού” μόλις βλέπουν τον όγκο των οικονομικών τους υποχρεώσεων…

Δεν μπορεί να “υπερηφανεύεται” σήμερα ο Έλληνας για την ανευθυνότητά του. Ανήκει πια αμετάκλητα στο παρελθόν το ελληνικό κλέος και οι ανύσταχτοι αγώνες των Ελλήνων. Αλλά κι αυτοί οι αγώνες ή οι καταστροφές του Ελληνισμού, αμαυρώνονται σαν ιστορικά γεγονότα, από τους όψιμους παραχαράκτες της ιστορικής αλήθειας και τους αβδηρίτες της πολιτικής αθλιότητας. Η τομή, η ρωγμή για να κυριολεκτώ, επιτελείται στη ίδια τη ρίζα της κοινωνίας, με το εύδιο χαμόγελο της πολιτικής “αυτάρκειας” και της “βεβαιότητας” για σωτηρία.

Ζούμε την άλωση του μέλλοντός μας, με τα ιστορικά και συμβατικά προσωπεία της καθημερινότητας να τρέπονται σε άτακτη φυγή και να αποκαλύπτεται η ρωγμή της ανευθυνότητάς μας.

Για εκείνους μάλιστα που αγρυπνούν και είναι λίγοι, γιατί λίγοι είναι πάντα εκείνοι που έχουν το θάρρος να είναι λίγοι, η ρωγμή της ανευθυνότητας είναι αβυσσαλέα και “θαυμασιώδης” ταυτόχρονα αναδύεται ως πληροφορία και σταθμεύει ως διαφάνεια στάσης ζωής!

Και η ρωγμή αυτή της ανευθυνότητας για ό,τι συντελείται σε βάρος μας, εν ονόματι μας, αλλά με γνώμονα τα ανομολόγητα συμφέροντα των διαχειριστών της εξουσίας, συνιστά το πρόβλημα της πληρότητας της λογικότητας, της ιστορικότητας και των συνειδησιακών καταστάσεων. Ακόμα και οι λέξεις μας έχουν αποβάλλει το ιστορικό τους βάρος. Δεν θέλουμε ωστόσο να παραδεχθούμε αυτή τη… ρωγμή της ανευθυνότητάς μας. Και συνεχίζουμε τη μακάρια αποδοχή των πολιτικών συμβαινόντων με την όποια γελοία μορφή παρουσιάζονται στο οπτικό μας πεδίο ή εισέρχονται προς επεξεργασία στον εγκέφαλό μας, που έχει υποστεί πολλαπλές “πλύσεις”, ιδίως τα τελευταία δύο χρόνια από τους εκφραστές της “σωτηρίας” μας.

Με τους πολιτικούς να ψεύδονται με μοναδική ψυχρότητα για τα ευεξήγητα και τα ευπόδεικτα με τη δική μας βλακώδη και ραγιάδικη ανοχή, για όσους βάλθηκαν να ανασκολοπίσουν το πανάχραντο σώμα της πατρίδας μας, η επέτειος της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, η πικρή και σκληρή αυτή γεύση, η οιμωγή της ιστορίας, ας μας διδάξει να κοιτάξουμε κατά πρόσωπο την πιθανή συμφορά. Αυτό είναι ένας παράγων σωτηρίας μας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοκοιννωική ανευθυνότητα. Και οδηγεί το έθνος στη σύμπνοια και στη σύννοια.