Χάρης Τζήμητρας: Με τη Συμφωνία των Πρεσπών αναχαιτίστηκε η αναγνώριση της γειτονικής χώρας ως «Μακεδονία»

Ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων, Χάρης Τζήμητρας, προέβη σε μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των επιπτώσεων της Συμφωνίας των Πρεσπών, υπογραμμίζοντας τη σημασία της για τη διεθνή θέση της χώρας.

Σημεία από την συνέντευξη που παραχώρησε ο Χάρης Τζήμητρας, Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου του Ερευνητικού Ινστιτούτου του Όσλο για την Ειρήνη και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Αλ. Τσίπρα, στην εκπομπή «Οι Αντικανονικοί» με τον Σωτήρη Καψώχα και τον Δημήτρη Χατζηνικόλα

Η διπλωματική σημασία της Συμφωνίας

Σύμφωνα με τον κ. Τζήμητρα, η Συμφωνία των Πρεσπών αποτέλεσε το καθοριστικό σημείο όπου αναχαιτίστηκε το κύμα των αλλεπάλληλων διεθνών αναγνωρίσεων της γειτονικής χώρας με το όνομα «Μακεδονία».

Επισήμανε ότι, χάρη σε αυτό το διπλωματικό εργαλείο, το σύνολο της διεθνούς κοινότητας αναγνωρίζει πλέον το κράτος ως Βόρεια Μακεδονία και όχι ως «Μακεδονία».

Κριτική προς την κυβερνητική στάση

Ο καθηγητής ασκεί κριτική στη Νέα Δημοκρατία, σημειώνοντας την αντίφαση ανάμεσα στην αρχική της σθεναρή αντίθεση στη Συμφωνία και τη σημερινή της δέσμευση ότι την «τιμά».

Παράλληλα, θέτει καίρια ερωτήματα σχετικά με την αδράνεια της ελληνικής κυβέρνησης:

Πιέσεις μέσω ΕΛΚ: Αναρωτιέται ποιες συγκεκριμένες ενέργειες έχουν γίνει εντός του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος έναντι του αδελφού κόμματος που κυβερνά στη Βόρεια Μακεδονία και παραβιάζει συστηματικά τα συμφωνηθέντα.

Διμερείς δεσμεύσεις: Θέτει το ερώτημα γιατί η Αθήνα δεν προχώρησε σε ισχυρότερες διμερείς συμφωνίες κατά την περίοδο της σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης στη γείτονα.

Διπλωματικό κενό: Επισημαίνει τον κίνδυνο να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι μόνο η Βουλγαρία εγείρει ζητήματα, αφήνοντας την Ελλάδα στο περιθώριο των εξελίξεων.

Γεωπολιτική συγκυρία και κοινωνική συνοχή

Ο κ. Τζήμητρας υπογραμμίζει ότι στην τρέχουσα, εξαιρετικά δυσχερή διεθνή συγκυρία ασφάλειας, η εκκρεμότητα του «ονοματολογικού» θα καθιστούσε την Ελλάδα ευάλωτη σε αφόρητες πιέσεις για επίλυση υπό ενδεχομένως επαχθέστερους όρους.

Τέλος, προτείνει μια ρεαλιστική πολιτική βάσει αρχών, τονίζοντας ότι η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» δεν εξαντλείται στους εξοπλισμούς.

Προειδοποιεί ότι η μονομερής προσήλωση στις αμυντικές δαπάνες εις βάρος του κοινωνικού κράτους αποτελεί «βραδυφλεγή βόμβα» για την Ευρώπη, καθώς η υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης συνιστά μεγαλύτερη απειλή για τα κράτη-μέλη από οποιονδήποτε εξωτερικό στρατιωτικό κίνδυνο.