Με ψέμματα και ανατολίτικες κουτοπονηριές οι Τούρκοι εμπλέκουν την Ελλάδα στους S-400 που αγόρασαν

Οι Τούρκοι διακρίνονται από δύο χαρακτηριστικά: α) Είναι κουτοπόνηροι ανατολίτες και β) προσπαθούν διαρκώς να παρουσιάζουν τα ψέμματά τους ως πραγματικότητα.

Η τουρκική προπαγάνδα, υπεραμυνόμενη της αγοράς των ρώσικων αντιαεροπορικών S-400 από το καθεστώς Ερντογάν, ισχυρίζεται ότι εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες που η Ελλάδα διαθέτει S-300 -το προηγούμενο μοντέλο του ίδιου αντιαεροπορικού συστήματος- οι δυτικοί σύμμαχοι δεν αντέδρασαν και διαμαρτύρονται τώρα για την αγορά της Τουρκίας.

Για να δούμε εάν είναι έτσι τα πράγματα. Πρώτον, τους S-300 δεν τους αγόρασε η Ελλάδα αλλά η Κυπριακή Δημοκρατία που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Ύστερα από διάφορες καραμπόλες οι S-300 κατέληξαν το 1998 στην Ελλάδα.

Και αφού κατέληξαν στην Ελλάδα τι έγιναν; Μήπως στήθηκαν να σημαδεύουν τα τουρκικά αεροπλάνα, ως όφειλαν; Όχι.

Η κυβέρνηση Σημίτη -ο πλέον προσκυνημένος θίασος που διακυβέρνησε τη χώρα- τους έκλεισε σε μια αποθήκη (στο Λασίθι) και άφησε το πανάκριβο οπλικό σύστημα να σαπίζει.

Αφού πέρασαν τα “υπερόπλα” κάποια χρόνια μέσα στην αποθήκη, επί υπουργίας στο Άμυνας Ευάγγελου Μεϊμαράκη και πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, ήρθαν Ρώσοι τεχνικοί, έστησαν το σύστημα, το δοκίμασαν και τέθηκε σε λειτουργία.

Και γιατί το υπερσύγχρονο σύστημα, που εξασφάλιζε απόλυτη ελληνική κυριαρχία στους αιθέρες, ήταν πεταμένο; Γιατί αυτό απαίτησαν τότε οι σύμμαχοί μας και υπάκουσε ο Σημίτης.

Άρα, όταν οι Τούρκοι ισχυρίζονται ότι η Δύση δεν αντέδρασε στην απόκτηση των ρωσικών S-300 από την Ελλάδα, γράψουν ψέμματα.

Ψέμματα όπως στο άρθρο του Φατίχ Αλταϊλί στην εφημερίδα Habertürk με τίτλο «Ήταν καλά όταν τους έπαιρνε η Ελλάδα!», στο οποίο αναφέρει:

«Η Ελλάδα όταν παίρνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τους πυραύλους S-300 ρωσικής κατασκευής και στέκεται μπροστά στην Τουρκία που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, δεν βγάζετε λαλιά, ενώ όταν η Τουρκία, της οποίας τα σύνορα φλέγονται, παίρνει τους S-400, θίγεστε».

Με αυτά τα χυδαία ψέμματα η Τουρκία νομίζει ότι κάνει εξωτερική πολιτική. Διότι δεν είναι μόνο ένα άρθρο, αυτό στο οποίο αναφερόμαστε, αλλά σειρά από δημοσιεύματα με αυτή την επιχειρηματολογία.