Ο «θρίαμβος» του Eurogroup

Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις η εκλογή του Υπουργού Οικονομικών στην ηγεσία του Eurogroup συνιστά επιτυχία για τον ίδιο, για την Ν.Δ. και για την χώρα.

Όμως, σε κάθε περίπτωση το μέγεθος της επιτυχίας έχει διαφορετική διάσταση και σηματοδοτεί άλλου μεγέθους εξελίξεις ανοίγοντας διαφορετικού μεγέθους προοπτικές για τον κύριο Πιερρακάκη, για την Νέα Δημοκρατία και τέλος για την χώρα και τους πολίτες.

Ας δούμε τα πράγματα πέραν από θριαμβολογίες και μηδενισμούς.

Για τον Υπουργό Οικονομικών, προσωπικά, η εκλογή αποτελεί θρίαμβο.

Πέραν από το επικοινωνιακό αβαντάζ που του προσφέρει του ανοίγει τεράστιες προοπτικές προσωπικής ανέλιξης, διευρύνοντας τους ορίζοντες των επαφών, των «συνεννοήσεων» και γενικά των διασυνδέσεων με καθοριστικούς παράγοντες της Διεθνούς Πολιτικής και της Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης.

Ο Υπουργός Οικονομικών έχει αποδείξει στην «αλματώδη» διαδρομή του ότι αξιοποιεί, σε προσωπικό επίπεδο, όλες τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται.

Αρκεί να αναλογιστούμε ότι από κορυφαίο στέλεχος της Χαριλάου Τρικούπη, -Πρόεδρος του Ινστιτούτου Νεολαίας και σύμβουλος της Άννας Διαμαντοπούλου στη κυβέρνηση Παπανδρέου, υποψήφιος Ευρωβουλευτής το 2014- βρέθηκε το 2019 στο Υπουργικό Συμβούλιο της Ν.Δ..

Εμφανίζεται μάλιστα, ή καλύτερα προωθείται, ως εναλλακτική λύση για την ηγεσία της σε περίπτωση απομάκρυνσης του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει λοιπόν την ευελιξία και την αξιοθαύμαστη ικανότητα του κυρίου Πιερρακάκη να αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του παρουσιάζονται.

Για την Νέα Δημοκρατία επίσης η εκλογή του Υπουργού Οικονομικών στην ηγεσία του Eurogroup, ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί θρίαμβος, αποτελεί σημαντική εξέλιξη.

Σε μια περίοδο που η φθορά από την εξαετή διακυβέρνηση έχει αρχίσει να δημιουργεί εφιάλτες και η αυτοδυναμία φαίνεται, παρά την ουσιαστικά ανύπαρκτη αντιπολίτευση, να αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, η εκλογή αποτελεί επικοινωνιακό «μάνα εξ ουρανού».

Φυσικά, επειδή «κάθε θαύμα τρείς ημέρες το μεγάλο τέσσερις», η «έκσταση» των στελεχών και των ψηφοφόρων θα ατονήσει προϊόντος του χρόνου, αλλά ωστόσο το αποτύπωμά της θα παραμείνει και στις δημοσκοπήσεις και στις προτιμήσεις ενός ποσοστού πολιτών.

Τέλος για την χώρα και τους πολίτες η «ανάθεση» στην Ελλάδα της ηγεσίας του Eurogroup όχι μόνον δεν συνιστά θρίαμβο αλλά, παρά τον οπωσδήποτε θετικό της χαρακτήρα, ελάχιστα οφέλη μπορεί να προσφέρει.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι καμιά από τις κυρίαρχες χώρες της Ευρωζώνης δεν την διεκδίκησε ενώ ο μόνος άλλος διεκδικητής, το Βέλγιο, υποστηρίζεται ότι απομακρύνθηκε λόγω της άρνησής του να αποδεσμεύσει τα Ρωσικά αποθεματικά, –προς όφελος των πολεμικών βιομηχανιών ΗΠΑ και Ευρώπης μέσω της Ουκρανίας- τα οποία, σε αυτήν την περίπτωση, και κατά πάσα πιθανότητα, θα κληθούν να πληρώσουν οι πολίτες της Ευρωζώνης στο μέλλον.

Είναι σημαντικό, στο σημείο αυτό, να επισημάνουμε ότι σε καμία περίπτωση οι Ευρωπαίοι δεν έχουν μείνει με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό μπροστά στον «θρίαμβο» της Ελληνικής Οικονομίας.

Ξέρουν πολύ καλά ότι τα όποια θετικά αποτελέσματα στηρίζονται στα γυάλινα πόδια του Ταμείου Ανάκαμψης και της διάθεσης των αποθεματικών, ενώ η «Βαριά Βιομηχανία» του τουρισμού, είναι ευάλωτη στις πανδημίες και στην «κακοκαιρία» της συρρίκνωσης της Μεσαίας Τάξης.

Η παραγωγική βάση της Ελλάδας καρκινοβατεί, ενώ η πολεμική βιομηχανία, στην οποία θα κατευθυνθούν τα Ευρωπαϊκά κεφάλαια, είναι ανύπαρκτη στην χώρα μας.