Ο άξονας Πακιστάν-Τουρκίας: Μια νέα και επικίνδυνη ΠΥΡΗΝΙΚΗ απειλή

Ενώ οι κάμερες του κόσμου παρέμεναν στραμμένες στα φλεγόμενα σύνορα του Λεβάντε και στους πολιτικούς ελιγμούς στην Τεχεράνη, ένας γεωπολιτικός σεισμός σημειώθηκε στο Ισλαμαμπάντ. Ήταν αθόρυβος, γραφειοκρατικός και αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης.

Την ώρα που το ισραηλινό κατεστημένο ασφαλείας είναι δικαιολογημένα προσηλωμένο στον ιρανικό «Δακτύλιο της Φωτιάς», ένας νέος, δυνητικά πιο θανατηφόρος άξονας, έχει λάβει σάρκα και οστά.

Η υπογραφή μιας συνολικής συμφωνίας για την εξερεύνηση υδρογονανθράκων μεταξύ της Τουρκικής Ανώνυμης Εταιρείας Πετρελαίου (TPAO) και της κυβέρνησης του Πακιστάν παρουσιάστηκε ως μια τυπική οικονομική συνεργασία — μια σανίδα σωτηρίας για το καταρρέον ενεργειακό δίκτυο του Πακιστάν και ένα πλεονέκτημα για τις βιομηχανικές φιλοδοξίες της Τουρκίας.

Ωστόσο, το πρωτόκολλο αυτό σηματοδοτεί την επιχειρησιακή σύμπλευση της Τουρκίας -ενός μέλους του ΝΑΤΟ που καθίσταται ολοένα και πιο εχθρικό προς τη Δύση- και του Πακιστάν, ενός ασταθούς, πυρηνικά εξοπλισμένου κράτους.

Αυτή η συμμαχία παντρεύει τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό με την «Ισλαμική Βόμβα», δημιουργώντας μια κίνηση τανάλιας που απειλεί να περικυκλώσει το εβραϊκό κράτος από τη Μεσόγειο έως τον Ινδικό Ωκεανό.

Η θαλάσσια πολιορκία

Για να κατανοήσει κανείς τη σοβαρότητα αυτού του συμφώνου, πρέπει να κοιτάξει πέρα από τα γεωτρύπανα.

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπερασπίζεται εδώ και καιρό το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» (Mavi Vatan), επιδιώκοντας να προβάλει την τουρκική ναυτική ισχύ πολύ πέρα από το Αιγαίο.

Η παρούσα συμφωνία παραχωρεί στην Τουρκία αποκλειστικά δικαιώματα δραστηριοποίησης εντός της θαλάσσιας οικονομικής ζώνης του Πακιστάν.

Σε στρατηγικούς όρους, αυτό προσφέρει στο Τουρκικό Ναυτικό μια προκεχωρημένη βάση επιχειρήσεων στον Ινδικό Ωκεανό.

Για πρώτη φορά, μια εχθρική δύναμη εγκαθίσταται στην ανατολική πύλη της Ερυθράς Θάλασσας.

Η οικονομία του Ισραήλ βασίζεται στην ελευθερία της ναυσιπλοΐας· το 90% του εμπορίου του διεξάγεται δια θαλάσσης.

Τοποθετώντας τη σημαία της στα ανοικτά των ακτών του Καράτσι, η Άγκυρα έχει ουσιαστικά επιβάλει έναν στραγγαλισμό στις ανατολικές προσβάσεις προς το Εϊλάτ.

Η Τουρκία ελέγχει πλέον την είσοδο των ισραηλινών εμπορικών οδών στη Μεσόγειο και είναι έτοιμη να τις ανακόψει στον Ινδικό Ωκεανό.

Εξωτερική ανάθεση (Outsourcing) της βόμβας

Ωστόσο, η πιο ανατριχιαστική πτυχή αυτής της προσέγγισης είναι εκείνη που κρύβεται στα «ψιλά γράμματα».

Το Πακιστάν είναι μια πυρηνική δύναμη που ακροβατεί στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης, αναζητώντας απεγνωσμένα σκληρό νόμισμα.

Η Τουρκία είναι μια ανερχόμενη στρατιωτική δύναμη με ρευστότητα και έναν ηγέτη που έχει θρηνήσει ανοιχτά για την έλλειψη πυρηνικών πυραύλων.

Ο Ερντογάν δεν υπήρξε ποτέ φειδωλός όσον αφορά τις πυρηνικές του φιλοδοξίες, ρωτώντας χαρακτηριστικά τα μέλη του κόμματός του γιατί το Ισραήλ πρέπει να κατέχει «πυρηνική ελευθερία» ενώ η Τουρκία παραμένει δέσμια των συνθηκών μη διάδοσης.

Ο άξονας Τουρκίας-Πακιστάν λύνει αυτό το πρόβλημα χωρίς να χρειαστεί να περιστραφεί ούτε μία φυγοκέντριος στην Ανατολία.

Η συμφωνία περιλαμβάνει μαζικές μεταφορές τουρκικών κεφαλαίων στο Ισλαμαμπάντ.

Είναι επικίνδυνα αφελές να πιστεύει κανείς ότι αυτό γίνεται αποκλειστικά για το φυσικό αέριο.

Το «Πακιστανικό Μοντέλο» διάδοσης πυρηνικών -που τελειοποιήθηκε από το δίκτυο του Αμπντούλ Καντίρ Χαν- είναι ουσιαστικά ανοικτό για νέες συνεργασίες.

Ο φόβος είναι ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας διευθέτησης «στάθμευσης»: τουρκική χρηματοδότηση με αντάλλαγμα μια πυρηνική ομπρέλα ή, ακόμα χειρότερα, τη μεταφορά τακτικής πυρηνικής τεχνολογίας.

Αυτό δημιουργεί μια «Σουνιτική Πυρηνική Δύναμη» που θα ανταγωνίζεται τη σιιτική απειλή από το Ιράν, αφήνοντας το Ισραήλ εγκλωβισμένο ανάμεσα σε δύο ατομικά μέτωπα.

Ένας Νατοϊκός Δούρειος Ίππος

Ίσως το πιο εξοργιστικό στοιχείο αυτής της αναπτυσσόμενης κρίσης είναι η σιωπή της Δύσης.

Η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες, απελπισμένες να κρατήσουν την Τουρκία στους κόλπους του ΝΑΤΟ, κάνουν τα στραβά μάτια στη στροφή της Άγκυρας προς την Ανατολή.

Συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τον Ερντογάν ως έναν άσωτο υιό που τελικά θα επιστρέψει στη δυτική οικογένεια, αντί ως έναν ανεξάρτητο παίκτη που οικοδομεί ένα ανταγωνιστικό μπλοκ ισχύος.

Αυτή η σιωπή είναι επικίνδυνη. Η ενοποίηση της τουρκικής τεχνολογίας drones -συγκεκριμένα των πλατφορμών TB3 και Anka- με τα στρατιωτικά μέσα του Πακιστάν, έχει δημιουργήσει έναν κλειστό βρόχο δεδομένων μάχης που παρακάμπτει την επίβλεψη του ΝΑΤΟ.

Το Πακιστάν δοκιμάζει αυτά τα όπλα σε συνοριακές συγκρούσεις υψηλής έντασης· η Τουρκία βελτιώνει το λογισμικό και τις τακτικές για πιθανή χρήση στη Μεσόγειο. Όταν ξεσπάσει η επόμενη σύγκρουση, οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF) ενδέχεται να μην αντιμετωπίσουν μόνο ρουκέτες της Χαμάς ή πυραύλους της Χεζμπολάχ, αλλά έναν συγχρονισμένο αντίπαλο εξοπλισμένο με ηλεκτρονικά συστήματα προδιαγραφών ΝΑΤΟ και νοτιοασιατικά συστήματα εκτόξευσης πυρηνικών.

Η Ψευδαίσθηση της Ασφάλειας

Περάσαμε δεκαετίες ανησυχώντας για την απειλή από τη Σιιτική Ημισέληνο.

Αγνοήσαμε την εδραίωση ενός ριζοσπαστικού σουνιτικού άξονα που απορρίπτει τη δυτική τάξη πραγμάτων και θεωρεί τον Σιωνισμό ως τον κύριο ιδεολογικό του εχθρό.

Τόσο η Άγκυρα όσο και το Ισλαμαμπάντ πέρασαν το 2025 διεκδικώντας τον τίτλο του «Υπερασπιστή της Ιερουσαλήμ» (Al Quds).

Αυτή η ενεργειακή συμφωνία τούς παρέχει την ανεξάρτητη υποδομή για να κάνουν πράξη αυτή τη ρητορική.

Δεν χρειάζονται πλέον την αμερικανική άδεια, τα αμερικανικά καύσιμα ή τα αμερικανικά όπλα. Και αυτό είναι επικίνδυνο.

Πηγή: algemeiner