My open Letter: When Greek Talent Is Turned Away at the Gates of Greek nepotism and the Chaos of strong preference for foreign customs

As a cultural professional with years of experience in London and the international art world, I’ve had the honour of representing acclaimed artists, curating museum-level projects, and collaborating with globally respected institutions and galleries.

My work has always been rooted in a deep belief in the richness of Greek creativity—and a desire to bring that excellence to the world.

And yet, when I brought that vision home, I was met with silence.

Recently, I proposed a curated exhibition at the Acropolis Museum featuring renowned contemporary Greek artists—artists who have contributed meaningfully to the evolution of Greek identity and modern visual culture.

To my disappointment, the proposal was not only ignored —it was made clear that the institution had instead chosen to highlight foreign artists.

Let me be clear: I believe in international dialogue. I believe in exchange and collaboration beyond borders.

But I also believe that Greece must begin by supporting its own—especially those who are already internationally respected and working to amplify the country’s cultural legacy.

This isn’t just about one proposal. It’s about a recurring pattern where Greek professionals are ignored until they are validated abroad—and even then, often overlooked in favour of imported prestige.

We must ask ourselves:

Why does Greek excellence need a foreign stamp of approval before it is seen?

Why are our institutions quicker to support outsiders than to invest in the very people shaping Greece’s cultural future?

This isn’t an accusation—it’s an invitation.

To the cultural leadership of Greece: recognize the talent already working on your behalf. Support the voices that are building platforms, institutions, and bridges between Greece and the world.

It seems that meritocracy is not a Greek characteristic after all.

Not when local talent is overlooked.

Not when international prestige is prioritized over national pride.
Not when those who have worked tirelessly to elevate Greek culture are told, implicitly or explicitly, that they are not enough.

This isn’t about ego—it’s about values.

If Greece doesn’t support its own, how can it expect to lead culturally on a global stage?

We need a shift—from gatekeeping to inclusion, from outdated hierarchies to vision, from imported prestige to authentic recognition.

Until then, we will continue to build, represent, and elevate Greek culture—with or without Greek institutional support.

We are not asking for permission. We are offering value.
The question is: will Greece choose to honour it?

In the meantime I will continue thriving abroad ⭐️

Ανοιχτή Επιστολή: Όταν το Ελληνικό Ταλέντο Απορρίπτεται στις Πύλες της Ελληνικής Αναξιοκρατίας και του Χάους της Ξενολατρίας

Ως επαγγελματίας στον χώρο του πολιτισμού με πολυετή εμπειρία στο Λονδίνο και στη διεθνή σκηνή της τέχνης, είχα την τιμή να εκπροσωπήσω αναγνωρισμένους καλλιτέχνες, να επιμεληθώ εκθέσεις σε επίπεδο μουσείων και να συνεργαστώ με παγκοσμίως σεβαστά ιδρύματα και γκαλερί.

Το έργο μου βασίστηκε πάντοτε σε μια βαθιά πίστη στον πλούτο της ελληνικής δημιουργικότητας—και σε μια επιθυμία να φέρω αυτή την αριστεία στο παγκόσμιο προσκήνιο.

Κι όμως, όταν παρουσίασα με αυτό το όραμα στην πατρίδα, συνάντησα σιωπή.

Πρόσφατα πρότεινα μία επιμελημένη έκθεση στο Μουσείο της Ακρόπολης, με έργα καταξιωμένων σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών—προσωπικοτήτων που έχουν συμβάλει ουσιαστικά στην εξέλιξη της ελληνικής ταυτότητας και της σύγχρονης εικαστικής κουλτούρας.

Προς μεγάλη μου απογοήτευση, η πρόταση όχι μόνο αγνοήθηκε—αλλά έγινε σαφές πως ο οργανισμός είχε ήδη επιλέξει να προβάλλει καλλιτέχνες από το εξωτερικό.

Για να είμαι ξεκάθαρη: Πιστεύω στον διεθνή διάλογο. Πιστεύω στην ανταλλαγή και τη συνεργασία πέρα από σύνορα.

Αλλά πιστεύω επίσης πως η Ελλάδα οφείλει να ξεκινήσει στηρίζοντας τους δικούς της —ιδιαίτερα εκείνους που έχουν ήδη αναγνωριστεί διεθνώς και εργάζονται για να ενισχύσουν την πολιτιστική της κληρονομιά.

Δεν πρόκειται μόνο για μία πρόταση. Πρόκειται για ένα διαρκές μοτίβο, όπου Έλληνες επαγγελματίες αγνοούνται ενώ έχουν αναγνωριστεί στο εξωτερικό —και ακόμη και τότε, συχνά παραμερίζονται προς όφελος της εισαγόμενης «λάμψης».

Οφείλουμε να αναρωτηθούμε:

Γιατί η ελληνική αριστεία χρειάζεται ξένη σφραγίδα για να θεωρηθεί άξια;

Γιατί τα ιδρύματά μας σπεύδουν να στηρίξουν ξένους αντί να επενδύσουν στους ανθρώπους που διαμορφώνουν το πολιτιστικό μέλλον της χώρας;

Αυτό δεν είναι κατηγορία—είναι πρόσκληση.

Προς την πολιτιστική ηγεσία της Ελλάδας: αναγνωρίστε τα ταλέντα που ήδη εργάζονται για λογαριασμό σας. Στηρίξτε τις φωνές που χτίζουν πλατφόρμες, θεσμούς και γέφυρες μεταξύ Ελλάδας και κόσμου.

Φαίνεται τελικά πως η αξιοκρατία δεν είναι ελληνικό χαρακτηριστικό.

Όχι όταν το εγχώριο ταλέντο αγνοείται.

Όχι όταν η διεθνής εικόνα υπερισχύει της εθνικής υπερηφάνειας.

Όχι όταν εκείνοι που εργάστηκαν ακούραστα για να αναδείξουν την ελληνική κουλτούρα μαθαίνουν, ρητά ή υπόρρητα, πως «δεν αρκούν».

Δεν είναι θέμα εγωισμού —είναι θέμα αξιών.

Αν η Ελλάδα δεν στηρίζει τα δικά της παιδιά, πώς περιμένει να πρωταγωνιστήσει πολιτιστικά στη διεθνή σκηνή;

Χρειαζόμαστε μια μετατόπιση —από τον αποκλεισμό προς τη συμπερίληψη, από τις ξεπερασμένες ιεραρχίες προς το όραμα, από την ξενολατρία προς τη γνήσια αναγνώριση.

Μέχρι τότε, θα συνεχίσουμε να χτίζουμε, να εκπροσωπούμε και να προβάλλουμε τον ελληνικό πολιτισμό—με ή χωρίς την υποστήριξη των ελληνικών θεσμών.

Δεν ζητάμε άδεια. Προσφέρουμε αξία.

Το ερώτημα είναι: Θα επιλέξει η Ελλάδα να την τιμήσει;

Στο μεταξύ, εγώ θα συνεχίσω να ακμάζω στο εξωτερικό.⭐️