Η Μοσάντ έχει αλώσει το Ιράν – Το καθεστώς φοβάται τα μυστικά δίκτυα και στρέφεται κατά των Ιρανών

Το ιρανικό καθεστώς καταρρέει από μέσα. Τα τελευταία χρόνια, το Ιράν έχει βιώσει μια σειρά μυστηριωδών γεγονότων. Ανεξήγητες εκρήξεις, εξαφανίσεις επιστημόνων, πύραυλοι που ανατινάζονται στις πλατφόρμες εκτόξευσης και πυρηνικές εγκαταστάσεις που τυλίγονται στις φλόγες μέσα στη νύχτα.

Όλα αυτά, όμως, ωχριούν μπροστά σε μια πρόσφατη επίσημη ανακοίνωση του ιρανικού καθεστώτος.

Μια ανακοίνωση που μοιάζει περισσότερο με καμουφλαρισμένη παράδοση παρά με αυστηρό τελεσίγραφο:

«Το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας του Ιράν ανακοινώνει: όποιος έχει στρατολογηθεί από την ισραηλινή Μοσσάντ οφείλει μέχρι τις 22 Ιουνίου να παρουσιαστεί σε μια από τις βάσεις των Μασιτζάνν, τα αστυνομικά τμήματα ή την έδρα του Υπουργείου Πληροφοριών.

»Πρέπει να παραδώσουν τα drones, τα UAVs και τον εξοπλισμό τους και, κάνοντας το αυτό, ενδέχεται να λάβουν ισλαμική χάρη και να επιστρέψουν στην αγκαλιά του έθνους».

Αυτό δεν είναι σάτιρα. Είναι μια πραγματική, επίσημη ανακοίνωση από την Ισλαμική Δημοκρατία.

Γιατί, όμως, να εκδοθεί μια τόσο απελπισμένη δήλωση;

Προφανώς, κανένας λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι ένας πράκτορας της Μοσσάντ, που ρισκάρει τη ζωή του καθημερινά, θα διαβάσει αυτό και θα παραδοθεί. Κανείς δεν περιμένει «χάρη».

Πιθανότατα, μόνο μια σφαίρα μετά από μέρες βασανιστηρίων.

Γιατί, λοιπόν, να δημοσιευτεί κάτι τόσο παράλογο, τόσο παράξενο;

Διότι δεν είναι μήνυμα για τους πράκτορες της Μοσσάντ. Είναι μήνυμα για τον ιρανικό λαό.

Είναι μια ομολογία ενός εφιάλτη. Η Μοσσάντ βρίσκεται μέσα στο Ιράν. Βαθιά. Ενσωματωμένη. Ανασαίνει πίσω από τον σβέρκο του καθεστώτος. Το διαλύει εκ των έσω.

Φόβος στις σκιές

Από την Επιχείρηση Αμ Κ’Λάβι του Ισραήλ τον Ιούνιο του 2025, την πιο εντυπωσιακή επίθεση κατά του Ιράν στην ιστορία, το καθεστώς της Τεχεράνης δείχνει αυξανόμενα σημάδια πανικού.

Και όχι μόνο λόγω των πυραύλων που έπληξαν πυρηνικές εγκαταστάσεις.

Το πραγματικό πλήγμα ήρθε αλλού. Η αποκάλυψη ότι το Ισραήλ είχε τοποθετήσει από πριν συστήματα επιθέσεως εντός ιρανικού εδάφους. Drones, πύραυλοι βραχέος βεληνεκούς και έξυπνα εκρηκτικά, ενεργοποιημένα από πράκτορες που βρίσκονταν ήδη στο έδαφος.

Ταυτόχρονα, η εθνική τηλεόραση υπέστη εισβολή.

Μεταδόθηκαν εκκλήσεις για εξέγερση.

Στρατιωτικές βάσεις υπέστησαν τεχνικές βλάβες.

Εγκαταστάσεις καυσίμων, τράπεζες και σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής κατέρρευσαν ο ένας μετά τον άλλο.

Κάθε φορά, το καθεστώς έδινε συγκεχυμένες, αντιφατικές, μερικές φορές εντελώς γελοίες εξηγήσεις.

Παράλληλα, ένα κύμα στοχευμένων δολοφονιών.

Ο διοικητής των Φρουρών της Επανάστασης, ο αρχηγός του επιτελείου, η ηγεσία της Πολεμικής Αεροπορίας και ένας από τους κορυφαίους συμβούλους του Χαμενεΐ εξοντώθηκαν σε μία μόνο επιχείρηση.

Προσθέστε σε αυτά εννέα πυρηνικούς επιστήμονες που εξαλείφθηκαν με ακρίβεια. Όχι τυχαία. Όχι από λάθος.

Στο πλαίσιο μιας σχολαστικά σχεδιασμένης εκστρατείας από ένα έθνος αποφασισμένο να σταματήσει τις πυρηνικές φιλοδοξίες του Ιράν με κάθε κόστος.

Και τώρα, η κορύφωση του παραλογισμού του καθεστώτος. Μια δημόσια έκκληση στους πράκτορες να παραδοθούν.

Επιφανειακά, είναι επίδειξη ισχύος.

Στην πραγματικότητα, είναι η κραυγή ενός καθεστώτος που έχει χάσει τον έλεγχο, αντιμετωπίζοντας έναν αόρατο εχθρό, βαθιά ενσωματωμένο, αδύνατο να εξαλειφθεί.

Μια πολυετής επιχείρηση που ήρθε στο φως

Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του πανικού, πρέπει να αντιληφθούμε την κλίμακα της επιχείρησης.

Η Αμ Κ’Λάβι δεν ήταν μια μεμονωμένη αεροπορική επιδρομή. Ήταν μια πολυετής επιχείρηση πληροφοριών.

Το Ισραήλ δεν γνώριζε απλώς πού ήταν κρυμμένος κάθε πύραυλος. Είχε ήδη τοποθετήσει εκρηκτικά, είχε περάσει λαθραία drones και είχε αναπτύξει τοπικούς πράκτορες που ήξεραν ακριβώς πότε, πού και πώς να εξουδετερώσουν τις αεράμυνες του Ιράν λίγα λεπτά πριν από την επίθεση.

Περίπου 200 ισραηλινά μαχητικά εισήλθαν στον ιρανικό εναέριο χώρο υπό την κάλυψη του σκότους. Δεν ήταν, όμως, μόνα.

Στο έδαφος, ομάδες εκπαιδευμένες από το Ισραήλ, κάποιες τοπικές, κάποιες εξωτερικές, εξουδετέρωσαν ταυτόχρονα τα συστήματα αεράμυνας από μέσα. Όχι από τον αέρα. Από το έδαφος. Πίσω από τις εχθρικές γραμμές.

Βίντεο που δημοσιεύτηκαν μετά την επιχείρηση έδειξαν πράκτορες της Μοσσάντ σε ιρανικό έδαφος να εκτοξεύουν μικρά πυρομαχικά κατά συστημάτων SAM.

Καθώς τα ισραηλινά μαχητικά σάρωναν τον ουρανό, η αεράμυνα της Ισλαμικής Δημοκρατίας απλώς έπαψε να υπάρχει.

Ταυτόχρονα, μια κυβερνοεπίθεση σε κεντρική ιρανική τράπεζα. Τα ΑΤΜ πάγωσαν. Ψηφιακό χάος.

Χάκερ υπέρ του Ισραήλ υπέκλεψαν τις εθνικές ειδήσεις, μεταδίδοντας πλάνα διαδηλώσεων, μονολόγους και ένα εμβληματικό σύμβολο που τρεμόπαιζε. Το λιοντάρι της Αμ Κ’Λάβι.

Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, πηγές του ιρανικού καθεστώτος ισχυρίστηκαν ότι πράκτορες της Μοσσάντ χρησιμοποίησαν πυραύλους Σπάικ, εκτοξευμένους μέσω απομακρυσμένων διαδικτυακών συστημάτων, για να πλήξουν στόχους αεράμυνας.

Αν αληθεύει, αυτό υποδηλώνει ένα πρωτοφανές επίπεδο τεχνολογικής διείσδυσης, όπου ακόμη και οπλικά συστήματα εντός του Ιράν υφίστανται απομακρυσμένη υποκλοπή.

Και λίγες μέρες πριν, αναφορές έκαναν λόγο για επίθεση στη Μασχάντ, 800 χιλιόμετρα ανατολικά της Τεχεράνης. Σύμφωνα με τοπικούς ισχυρισμούς, δεν ήταν αεροπορικό πλήγμα. Ήταν η Μοσσάντ στο έδαφος.

Αν επαληθευτεί, αυτό θα αποτελούσε το ανατολικότερο σημείο που έχει πληγεί ποτέ σε αυτή την εκστρατεία.

Τεχεράνη εκ των έσω: Μια ελεγχόμενη κατάρρευση

Και μετά ήρθε η πιο επικίνδυνη φάση. Ο φόβος για τους ίδιους τους πολίτες.

Κάθε ηλεκτρολόγος σε πυρηνική εγκατάσταση έγινε ύποπτος.

Κάθε τεχνικός τηλεπικοινωνιών, πιθανός προδότης.

Η παρανοϊκή ψυχή του καθεστώτος κυριάρχησε. Όχι από πάνω. Από κάτω.

Η Μοσσάντ δεν χτυπά απλώς στόχους. Τραυματίζει το ψυχολογικό έδαφος κάτω από τις τυραννίες. Κάνει τα καθεστώτα να φοβούνται τον εαυτό τους.

Αυτό ακριβώς συνέβη. Διακοπές στο διαδίκτυο. Νόμοι έκτακτης ανάγκης. Απαγχονισμοί. Εξαφανίσεις. Ονόματα που χάθηκαν. Ο κόσμος δεν πήρε εξηγήσεις, γιατί το καθεστώς δεν είχε να δώσει.

Σε πόλεις όπως η Τεχεράνη και η Ισφαχάν, οι πολίτες ανέφεραν οδοφράγματα, έντονη παρουσία Μασιτζάνν και περιπολίες ασφαλείας που έπνιγαν ολόκληρες γειτονιές.

Ο κόσμος θέλει να εξεγερθεί, αλλά φοβάται.

Το καθεστώς, αντί να επικεντρωθεί στον πόλεμο με το Ισραήλ, έχει στρέψει όλη του τη δύναμη προς τα μέσα, διεξάγοντας πόλεμο κατά των ίδιων του των πολιτών από καθαρό πανικό.

Σε κανάλια της ιρανικής αντιπολίτευσης στο Telegram, δυνατά λόγια αντήχησαν:

«Δεν είμαστε αδέρφια των Μασιτζάνν, των Φρουρών της Επανάστασης ή των μουλάδων, όχι λόγω αυτών που φορούν, αλλά λόγω αυτών που έχουν κάνει».

«Λόγω των δακρύων των μανάδων που περιμένουν τα παιδιά τους τη νύχτα. Λόγω του αίματος των νέων που ήθελαν μόνο να αναπνεύσουν ελεύθερα».

«Λόγω κάθε φοράς που η ελευθερία σήκωσε τη φωνή της, σιωπήθηκε με γκλομπ, βασανιστήρια και ψέματα».

«Λόγω του ότι μοίρασαν σφαίρες αντί για ψωμί».

Ένας άνδρας στην Ισφαχάν, συνδεμένος για λίγο στο διαδίκτυο, έστειλε μήνυμα στο πρακτορείο ειδήσεων Μανότο:

«Εμπιστευόμαστε πλήρως το Ισραήλ και δεν φοβόμαστε. Μόνο ο ήχος των εκρήξεων μας κρατά ξύπνιους».

Εν τω μεταξύ, το καθεστώς ανέφερε τη σύλληψη πέντε φερόμενων πρακτόρων της Μοσσάντ στην επαρχία Λορεστάν για τίποτα παραπάνω από «εχθρική δραστηριότητα στον κυβερνοχώρο». Τόσο βαθιά είναι η παρανοϊα. Η απειλή δεν είναι πλέον φυσική. Είναι αντιληπτική.

Η αρχική ανακοίνωση, που πολλά ισραηλινά Μέσα μετέφρασαν λανθασμένα ως προθεσμία την 1η Ιουλίου, αναφερόταν στην 22α Ιουνίου, την πρώτη μέρα του μήνα Τιρ στο ιρανικό ημερολόγιο. Αυτή την Κυριακή.

Το καθεστώς έδωσε στους πράκτορες της Μοσσάντ ένα τελεσίγραφο λίγων ημερών σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ανακτήσει τον έλεγχο.

Ένα μήνυμα στον κόσμο: Είναι δυνατόν

Η ιστορία της Επιχείρησης Αμ Κ’Λάβι και των πολεμιστών της σκιάς μέσα στο Ιράν δεν αφορά μόνο την κατασκοπεία. Είναι μια απόδειξη του τι είναι δυνατόν. Του πώς οποιοδήποτε καθεστώς, όσο βίαιο ή εδραιωμένο κι αν είναι, μπορεί να διεισδυθεί. Να παραλυθεί. Να διαλυθεί, όχι με κρότο, αλλά με σιωπή.

Ένα καθεστώς που κάποτε ο κόσμος φοβόταν, τώρα φοβάται τον ίδιο του τον καθρέφτη.

Δεν συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάστηκε υπομονή. Τόλμη.

Λαμπρότητα χωρίς προηγούμενο στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών.

Η Μοσσάντ έχει μετατρέψει το Ιράν σε λαβύρινθο και τον εαυτό της σε φάντασμα, ενσωματωμένο σε κάθε γωνιά.

Και αν το καθεστώς ένιωσε την ανάγκη να καλέσει δημοσίως τους πράκτορες της Μοσσάντ να παραδοθούν, αυτό δεν είναι πλέον προειδοποίηση. Είναι ομολογία.

Γνωρίζουν ότι έχουν χάσει τον έλεγχο. Και για πρώτη φορά, ολόκληρος ο κόσμος αρχίζει να καταλαβαίνει πόσο βαθιά είναι πραγματικά η διείσδυση.

Και αν αυτό είναι μόνο η αρχή;

Αυτό που μοιάζει με νίκη των μυστικών υπηρεσιών μπορεί στην πραγματικότητα να είναι προάγγελος.

Αν το Ισραήλ μπορεί να φτάσει στην καρδιά της Ισλαμικής Δημοκρατίας, να πλήξει το πυρηνικό της πρόγραμμα, να αποκεφαλίσει τη στρατιωτική της ηγεσία, να πυροδοτήσει την εσωτερική της συνείδηση, τι άλλο μπορεί να κάνει;

Η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Μόλις αρχίζει. Και μέχρι να μάθουμε το πλήρες εύρος του τι έχει συμβεί, μπορεί να μην υπάρχει πλέον καθεστώς για να πει τη δική του πλευρά.