Πέντε Ελληνοκύπριοι στα μπουντρούμια του ψευδοκράτους – Οι real estate «δουλίτσες» του «Αττίλα»

Της Ουζέι Μπουλούτ στο The European Conservative

Πέντε ηλικιωμένοι Ελληνοκύπριοι συνελήφθησαν στις 19 Ιουλίου στο χωριό Τρίκωμο, που βρίσκεται στο τουρκοκρατούμενο βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Επισκέπτονταν τις πατρογονικές τους περιουσίες και τώρα αντιμετωπίζουν κατηγορίες για «είσοδο σε στρατιωτική ζώνη, κατασκοπεία και διατάραξη της ειρήνης».

Αυτά τα άτομα (όλα άνω των 60 ετών) κρατούνται σε σκληρές συνθήκες φυλακής, παρόλο που πάσχουν από χρόνιες παθήσεις υγείας.

Οι συλλήψεις σημειώθηκαν λίγο πριν από την 51η επέτειο της τουρκικής στρατιωτικής εισβολής στην Κύπρο το 1974.

Οι κρατούμενοι Ελληνοκύπριοι πέρασαν περισσότερες από δέκα ώρες σε [ψευδο]στρατοδικείο την 1η Αυγούστου.

Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, απάντησαν σε κατηγορίες σχετικά με την υποτιθέμενη «παράνομη είσοδό» τους και άλλες δραστηριότητες στα κατεχόμενα βόρεια.

Η [ψευδο]εισαγγελία απαίτησε να διαταχθεί η κράτησή τους για έως και τρεις μήνες, εν αναμονή της δίκης.

Ο Κύπριος ακτιβιστής για την ελευθερία Χάρι Θεοχάρους ανάρτησε στο «X»:

«Τούρκοι κατασκευαστές χτίζουν θέρετρα σε κλεμμένες ελληνοκυπριακές περιουσίες στην κατεχόμενη Κύπρο και τα πωλούν σε ξένους.

»Η Κυπριακή Δημοκρατία, η νόμιμη Αρχή ολόκληρου του νησιού, έχει εκδώσει διεθνή εντάλματα σύλληψης για όλους τους εμπλεκόμενους, τους σφετεριστές, τους κατασκευαστές και τους αγοραστές.

»Αυτό ενόχλησε το παράνομο καθεστώς και υπό άμεσες εντολές της Τουρκίας μέσω του εκπροσώπου της στα κατεχόμενα, Ερσίν Τατάρ, οι εισβολικές δυνάμεις απαγάγουν Ελληνοκύπριους που διασχίζουν προς τις κατεχόμενες περιοχές».

Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας δήλωσε ότι οι συλλήψεις είναι παράνομες και αποτελούν πολιτικά υποκινούμενη ενέργεια με στόχο τον εκφοβισμό.

«Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη· είναι μια σκηνοθετημένη δίκη», δήλωσε ο Βίκτωρ Παπαδόπουλος, Διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου, σε γραπτή ανακοίνωση.

«Αυτές οι απαγωγές αποτελούν μέρος μιας καλά σχεδιασμένης τακτικής από την τουρκοκυπριακή ηγεσία, εντελώς αντίθετης με την έκκληση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για οικοδόμηση κλίματος εμπιστοσύνης».

Ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην Κύπρο δύο φορές το 1974 (στις 20 Ιουλίου και στις 14 Αυγούστου). Αυτό συνέβη μόλις 14 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου από τη βρετανική κυριαρχία και την ίδρυση ανεξάρτητης δημοκρατίας το 1960.

Η τουρκική στρατιωτική εκστρατεία χαρακτηρίστηκε από δολοφονίες και βομβαρδισμούς πολιτικών στόχων, συμπεριλαμβανομένων νοσοκομείων, καθώς και από παράνομη κράτηση τόσο στρατιωτών όσο και πολιτών σε συνθήκες που ισοδυναμούσαν με στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η εκστρατεία περιλάμβανε επίσης συστηματικές, συνοπτικές εκτελέσεις πολιτών και βιασμούς, καθώς και βασανιστήρια και κακομεταχείριση Ελληνοκυπρίων.

Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 1.000 Κύπριοι παραμένουν αγνοούμενοι.

Μέσω αυτών των ωμοτήτων, οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής τρομοκράτησαν τους Ελληνοκύπριους, αναγκάζοντας περίπου 170.000 να φύγουν προς το νότιο τμήμα του νησιού.

Όπως και το υπόλοιπο νησί, το βόρειο τμήμα της Κύπρου ήταν πλειοψηφικά ελληνικό μέχρι την εισβολή· οι Ελληνοκύπριοι αποτελούσαν το 80% των κατοίκων του βορρά.

Μετά την βίαιη εκτόπισή τους, οι γαίες, τα σπίτια, οι επιχειρήσεις και άλλες περιουσίες τους κατασχέθηκαν, λεηλατήθηκαν και διανεμήθηκαν σε μέλη του τουρκικού στρατού κατοχής και παράνομους εποίκους από την Τουρκία.

Ταυτόχρονα, οι Τουρκοκύπριοι που ζούσαν στις ελεύθερες, νότιες περιοχές εξαναγκάστηκαν από τους ηγέτες τους να μετακινηθούν στην κατεχόμενη, βόρεια περιοχή. Η εισβολή έχει έτσι βίαια αλλάξει τον δημογραφικό χαρακτήρα της Κύπρου.

Η Τουρκία κατέχει έκτοτε περίπου το 37% της εδαφικής έκτασης της Κύπρου. Η κατοχή της αντιστοιχεί σε περιοχή όπου συγκεντρώνονται περίπου το 70% των φυσικών πόρων του νησιού.

Παράνομοι έποικοι έχουν μεταφερθεί από την Τουρκία για να αποικίσουν την κατεχόμενη περιοχή, με στόχο την αλλαγή της δημογραφίας του νησιού και την περαιτέρω πολιτικό έλεγχο.

Η «Γραμμή Αττίλα» (η «Επιχείρηση Αττίλας» ήταν το κωδικό όνομα που έδωσε η Τουρκία στην εισβολή στην Κύπρο) διαιρεί πλέον τεχνητά το νησιωτικό κράτος σε τουρκοκρατούμενο βορρά και ελεύθερο νότο. Εμποδίζει επίσης τους Κύπριους να κινούνται ελεύθερα εντός της δικής τους χώρας.

Δεκάδες χιλιάδες Τουρκοκύπριοι έχουν μεταναστεύσει από τον βορρά σε άλλες χώρες από το 1974, ως αποτέλεσμα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής στέρησης που επικρατεί στην κατεχόμενη περιοχή.

Ως εκ τούτου, οι Τουρκοκύπριοι που έχουν απομείνει στην κατεχόμενη περιοχή είναι λιγότεροι αριθμητικά από τα τουρκικά στρατεύματα και τους παράνομους εποίκους.

Η «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου» (ΤΔΒΚ), η οποία ανακηρύχθηκε μονομερώς το 1983 στην κατεχόμενη περιοχή (και αναγνωρίζεται μόνο από την Τουρκία), δεν έχει τη νόμιμη δικαιοδοσία να πραγματοποιεί έγκυρες μεταβιβάσεις περιουσιών, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και πολυάριθμα ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Ωστόσο, επειδή η Τουρκία δεν θεωρεί τον εαυτό της ως κατοχική δύναμη στο βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχουν υπάρξει συνεχείς παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου Κατοχής και του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου, για τις οποίες ευθύνεται η Τουρκία.

Παρόλα αυτά, η Τουρκία έχει γλιτώσει μέσα σε ένα συνεχές κλίμα ατιμωρησίας που ανέχεται ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η ΕΕ και άλλοι διεθνείς παράγοντες.

Ένα παράδειγμα μαζικής παραβίασης περιουσιών αφορά το Άρθρο 147 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης της 12ης Αυγούστου 1949.

Σε οποιαδήποτε σύγκρουση ή κατεχόμενη περιοχή, το Άρθρο 147 καθιερώνει την ποινικοποίηση της «εκτεταμένης καταστροφής και σφετερισμού περιουσιών, που δεν δικαιολογείται από στρατιωτική ανάγκη και πραγματοποιείται παράνομα και αθέμιτα».

Ωστόσο, το Άρθρο 147 έχει καταπατηθεί με ατιμωρησία.

Πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι μόνο η Τουρκία συνένοχη σε αυτό, αλλά και ιδιώτες/εταιρείες (καθώς και η ΕΕ) που παρέχουν χρηματοδότηση στην «Τουρκοκυπριακή Κοινότητα».

Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από χρήματα φορολογουμένων της ΕΕ έχουν σπαταληθεί στην κατεχόμενη περιοχή υπό το πρόσχημα του «Προγράμματος Βοήθειας της ΕΕ για την Τουρκοκυπριακή Κοινότητα».

Για να παραθέσουμε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή: «Στην περίοδο 2006-2024, η ΕΕ διέθεσε 728 εκατομμύρια ευρώ σε έργα υποστήριξης της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας».

Πόσα από αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της κατοχής του παράνομου καθεστώτος κατοχής;

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Άρθρο 64 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης της 12ης Αυγούστου 1949, το οποίο έχει καταπατηθεί με ατιμωρησία από την αρχή της κατοχής.

Επειδή το Άρθρο 64 έχει αγνοηθεί, η Τουρκία έχει ουσιαστικά αναστείλει την εφαρμογή του ποινικού δικαίου της Κυπριακής Δημοκρατίας στις κατεχόμενες περιοχές, αντικαθιστώντας το με το λεγόμενο ποινικό δίκαιο των μετα-1974 καθεστώτων κατοχής, συμπεριλαμβανομένου αυτού της αυτοαποκαλούμενης ΤΔΒΚ [ψευδοκράτος] μετά το 1983.

Για να παραθέσουμε πλήρως το Άρθρο 64 της Τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης:

Οι ποινικοί νόμοι του κατεχόμενου εδάφους θα παραμείνουν σε ισχύ, με εξαίρεση ότι μπορούν να καταργηθούν ή να ανασταλούν από την Κατοχική Δύναμη σε περιπτώσεις όπου αποτελούν απειλή για την ασφάλειά της ή εμπόδιο στην εφαρμογή της παρούσας Σύμβασης. Υπό την επιφύλαξη της τελευταίας σκέψης και της ανάγκης για διασφάλιση της αποτελεσματικής απονομής δικαιοσύνης, τα δικαστήρια του κατεχόμενου εδάφους θα συνεχίσουν να λειτουργούν σε σχέση με όλα τα αδικήματα που καλύπτονται από τους εν λόγω νόμους.

Η Κατοχική Δύναμη μπορεί, ωστόσο, να υποβάλει τον πληθυσμό του κατεχόμενου εδάφους σε διατάξεις που είναι απαραίτητες για να επιτρέψει στην Κατοχική Δύναμη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της βάσει της παρούσας Σύμβασης, να διατηρήσει την ομαλή διακυβέρνηση του εδάφους και να διασφαλίσει την ασφάλεια της Κατοχικής Δύναμης, των μελών και της περιουσίας των δυνάμεων ή της διοίκησης κατοχής, καθώς και των εγκαταστάσεων και γραμμών επικοινωνίας που χρησιμοποιούνται από αυτές.

Οι Ελληνοκύπριοι παραμένουν στερημένοι του δικαιώματός τους να επιστρέψουν στον κατεχόμενο βορρά, να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους και να ζήσουν ελεύθερα στην πατρογονική τους γη χωρίς την τουρκική στρατιωτική κατοχή.

Η Τουρκία κατέχει παράνομα ευρωπαϊκό έδαφος τα τελευταία 51 χρόνια. Παρόλα αυτά, παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφια για την ΕΕ.