Μια ψύχραιμη ματιά στην Ουκρανία, που τη διαιρούν τα μεγάλα συμφέροντα

Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην Ουκρανία με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες, επιθέσεις και καταλήψεις σε δημόσια κτίρια, φωτιές, νεκροί και η απαίτηση του κόσμου για την παραίτηση της κυβέρνησης είναι λογικό να έχει προκαλέσει μια υστερία και μια συμπάθεια στον εξεγερμένο λαό της Ουκρανίας.

Δεν μου αρέσει να παίρνω θέση για το τι θα γίνει ή πρέπει να γίνει στο μέλλον σε μια ξένη χώρα. Το θεωρώ άδικο μιας και σίγουρα δεν έχω πλήρη οπτική του προβλήματος και τον εμπλεκόμενων μερών.

Εξάλλου, ζω σε μια χώρα που η ιστορία της μου έχει μάθει ότι πάντα ακόμα και σήμερα πληρώνουμε την ενεργή και καιροσκοπική συμμετοχή ξένων στις δικές μας υποθέσεις.

Δεν θέλω να ξεφύγω, δεν θέλω να πάρω το μέρος κάποιας συγκεκριμένης μεριάς, ίσως να θέλω να γίνω ο δικηγόρος του διαβόλου και να θέσω κάποιες προσωπικές σκέψεις, κάποια προσωπικά ερωτήματα που να πω την αλήθεια δεν τα έχω δει στα ΜΜΕ (κάτι που δεν περίμενα για να πω την αλήθεια).

Η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται σαν φάρσα όπως έχει πει και ο Μάρξ και μετά την πορτοκαλί επανάσταση της Τιμονσένκο με τη βοήθεια του Σόρος στην Ουκρανία, εγώ τουλάχιστον θα ήθελα να είμαι επιφυλακτικός.

Ας δούμε όμως πως έχει η ιστορία. Όπως όλες οι εξεγέρσεις των τελευταίων ετών παγκοσμίως δεν έχουν ως σκοπό το καλό και το δίκαιο του λαού, αλλά την εξυπηρέτηση οικονομικών και πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Η Ουκρανία λοιπόν αυτή την στιγμή είναι χωρισμένη στα δύο. Από την μία η ανατολική πλευρά της χώρας που συνορεύει με τη Ρωσία και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μιλά Ρώσικα καθώς και το μέρος που είναι συγκεντρωμένη η βαριά βιομηχανία της χώρας και τα μεταλλεία. Είναι σαφές ότι το συγκεκριμένο μέρος του πληθυσμού επιθυμούν και θεωρούν πολύ σημαντική και στρατηγική (λόγω φθηνού φυσικού αερίου) τη σχέση Ουκρανίας-Ρωσίας.

Από την άλλη μεριά, το δυτικό μέρος της χώρας επιθυμεί νέες επιχειρηματικές δυνατότητες και ελπίζει στις προοπτικές που μπορεί να τους δώσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πρώτο λοιπόν συμπέρασμά μας είναι ότι η μάχη δεν είναι για το λαό, αλλά η σύγκρουση των οικονομικών ελίτ της χώρας με την συμμετοχή και των διεθνών παιχτών.

Ο Γιανούκοβιτς και η κυβέρνηση τους δεν θεωρώ ότι από την μεριά τους σκέφτονται τον λαό της χώρας απλά προσπαθούν να προστατέψουν και αυτοί με κάθε τρόπο τα δικά τους συμφέροντα.

Εξάλλου, η προσωπική περιουσία του Γιανουκόβιτς είναι αρκετά μεγάλη και αν σκεφτούμε τη φτωχή καταγωγή του εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε το πώς αυτή δημιουργήθηκε.

Από την άλλη μεριά, οι ουκρανικές επιχειρήσεις που είναι προσανατολισμένες στη δύση συμφωνούσαν με την πρόταση της Ε.Ε. για φιλελευθεροποίηση του εμπορίου της χώρας στα πλαίσια της Ε.Ε. και κατάργηση των δασμών που ισχύουν ως τώρα, πιστεύοντας ότι στην επόμενη δεκαετία θα υπάρξει αύξηση του Α.Ε.Π. της χώρας.

Επιπροσθέτως, ο αυξανόμενος ανταγωνισμός των επιχειρήσεων θα μείωνε αισθητά τις τιμές των καταναλωτικών προϊόντων. Η μείωση των τιμών από τον αυξανόμενο ανταγωνισμό δεν μας είναι κάτι άγνωστο σε εμάς τους Έλληνες, καθημερινά το επικαλούνται οι πολιτικοί μας στα ΜΜΕ, όμως η αλήθεια τόσο για εμάς όσο και για τους Ουκρανούς είναι ότι η φιλελευθεροποίηση του εμπορίου θα φέρει στη χώρα φθηνά εισαγόμενα προϊόντα που θα έχει ως αποτέλεσμα το κλείσιμο πολλών ουκρανικών εταιρειών ή την μείωση του εργατικού δυναμικού αυτών για να καταφέρουν να είναι παραγωγικές.

Επομένως, ένα δεύτερο συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι ότι από την μία μεριά έχουμε τους τοπικούς άρχοντες που κατέχουν την εξουσία, που πλουτίζουν αυθαίρετα, έχουν σχέσεις με την Ρωσία (και κινούνται ως πιόνια του Πούτιν) και για να μην ξεχνάμε ότι έχουν στη διάθεση τους την οπλική δύναμη της χώρας.

Από την άλλη μεριά τα ισχυρά πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα της χώρας που προσανατολίζονται προς την Ε.Ε. σε πλήρη εναρμόνιση με τα κελεύσματα της φιλόδοξης πολιτικής της Μέρκελ και των επιχειρηματικών κύκλων που την στηρίζει στο όραμα για μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη.

Κάτι που ακόμα έχει πολύ ενδιαφέρον είναι η συμμετοχή αρκετών εθνικιστών στα επεισόδια που διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες. Συμμετέχουν και πρωτοστατούν σε αυτά με μοναδικό σκοπό να εκμεταλλευτούν την πολιτική συγκυρία και να στρέψουν τον κόσμο ενάντια της Ρωσίας.

Παραπάνω κατέγραψα μερικές σκόρπιες σκέψεις για το τι συμβαίνει στη χώρα. Δεν μπορώ να πάρω θέση σε ότι συμβαίνει. Πρώτον, γιατί είναι μια απόφαση που θα πρέπει να πάρουν οι ίδιοι οι πολίτες αυτής της χώρας, μιας και θα είναι οι μοναδικοί που θα υποστούν της συνέπειες της επιλογής τους. Εν συνεχεία, πρόκειται για μια κατευθυνόμενη επανάσταση οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που δεν δίνει καμία σημασία στο τι πραγματικά επιθυμεί ο λαός της χώρας. Ό,τι έγινε και με την «πορτοκαλί επανάσταση» άλλωστε.

Τέλος, για ακόμα μια φορά παρατηρούμε την ωμή παρέμβαση της Γερμανίας σε μια άλλη χώρα. Η προσπάθεια της Μέρκελ για μια Ευρώπη προτεκτοράτο της Γερμανίας. Μιας Ευρώπης στα πρότυπα που επιθυμεί η Γερμανία ώστε να καταναλώνει όλα αυτά που η ίδια παράγει. Ίσως η Ουκρανία για την Γερμανία να είναι μια νέα Πολωνία…

Θα συνεχίσω να παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον το τι συμβαίνει στην Ουκρανία αλλά δεν μπορώ να πάρω μέρος σε ό,τι δεν εκφράζει τον ίδιο το λαό. Ίσως θα έπρεπε και εμείς εδώ στην Ελλάδα να ασχοληθούμε περισσότερο με τα εν δήμω και όλα αυτά τα συμφέροντα που διακυβεύονται πίσω από τις πλάτες μας…