Με αφορμή την επέτειο του Μαντζικέρτ ο Ερντογάν αναφέρθηκε στα έτη «στόχους» 2023, 2053 και 2071

Να προστατεύσουν την οικονομία και τη χώρα από τις επιθέσεις κάλεσε τους Τούρκους πολίτες ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, διαμηνύοντας πως η αποφασιστικότητά τους είναι εγγύηση απέναντι στους «εχθρούς».

Σε μήνυμά του με αφορμή την επέτειο της Μάχης του Μαντζικέρτ, το 1071, ο Τούρκος πρόεδρος τόνισε:

«Καθώς αντιμετωπίζουμε τις επιθέσεις εναντίον της τουρκικής οικονομίας σήμερα, η μεγαλύτερη εγγύησή μας είναι η δέσμευσή και η αποφασιστικότητα του κάθε ανθρώπου του λαού μας να προστατεύσει την ανεξαρτησία, το έθνος και το μέλλον του».

Συνέχισε υπογραμμίζοντας πως κανείς δεν θα εμποδίσει την Τουρκία να πετύχει τους στόχους της για το 2023, το 2053 και το 2071, σε μία αναφορά στις επετείους 100 ετών απο την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, των 600 ετών από την άλωση της Κωνσταντινούπολης και των 1.000 ετών από τη Μάχη του Μαντζικέρτ αντίστοιχα.

Ήταν το πρώτο σχόλιο του Ταγίπ Ερντογάν εδώ και καιρό για τις εξελίξεις στην τουρκική οικονομία, την ώρα που οι σχέσεις με τις ΗΠΑ εντείνονται συνεχώς και ο κατήφορος της λίρας δεν έχει τέλος.

Το τουρκικό νόμισμα έχει χάσει το 40% της αξίας του από τι αρχές του έτους και οι πιέσεις δεν προβλέπεται να αμβλυνθούν εάν δεν υπάρξουν ενδείξεις αποκλιμάκωσης της έντασης στις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις.

Υπενθυμίζεται ότι προ ημερών το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε να αυξήσει την πίεση προς τη γειτονική χώρα, με νομοσχέδιο, το οποίο θέτει νέους περιορισμούς στην παράδοση των F-35.

Μάχη του Μαντζικέρ

Η μάχη του Μαντζικέρτ μεταξύ της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζαντινή Αυτοκρατορία) και των Σελτζούκων έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου του 1071, κοντά στο Μαντζικέρτ (σημερινό Μαλαζγκίρτ στην Τουρκία).

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ Διογένης ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε μετά την καταβολή λύτρων, ενώ η Ρωμανία υποχρεώθηκε στην καταβολή ετήσιου φόρου και την παραχώρηση μερικών φρουρίων στους Σελτζούκους.

Αυτή η πανωλεθρία των ανατολικορωμαϊκών στρατευμάτων και, κυρίως, η εσωτερική πολιτική παράλυση που ακολούθησε, επέτρεψε τη μόνιμη εγκατάσταση των Σελτζούκων στη Μικρά Ασία.

Σύμφωνα με μερικούς ιστορικούς, την ευθύνη για την ήττα φέρει η κρατούσα τάξη της αυτοκρατορίας για λόγους καθαρά οικονομικούς, ως αντίδραση προς την προσπάθεια του Ρωμανού Δ’ να συγκεντρώσει φόρους που θα επέτρεπαν την αποκατάσταση της ισχύος των ανατολικορωμαϊκών στρατευμάτων.

Ακόμα ένα στοιχείο που φέρεται ότι οδήγησε στην ήττα του ανατολικορωμαϊκού στρατεύματος ήταν η ετερογένειά του, καθώς βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε ξένους μισθοφόρους.

Το στράτευμα του Ρωμανού αποτελούνταν από Νορμανδούς, Βούλγαρους, Πετσενέγκους, Φράγκους, Αλανούς, Γότθους, Σλάβους, Χαζάρους, Τουρκομάνους Ούζους και Κουμάνους, καθώς και Ίβηρες από την Αρμενία.

Ο θεματικός στρατός, ένας εμπειροπόλεμος και πιστός στην αυτοκρατορία στρατός, είχε παραμεληθεί δραματικά από τους προηγούμενους αυτοκράτορες, ώστε ο αυτοκράτορας Ρωμανός βρέθηκε στην ανάγκη να καταφύγει σε μισθοφόρους.

Σε αυτά τα δυο προβλήματα προστέθηκε και ένα τρίτο. Ο αυτοκράτορας δεν μπορούσε να εμπιστευθεί ανώτατους αξιωματούχους του στρατού και της πολιτικής σκηνής, καθώς πολλοί συνωμοτούσαν εναντίον του.

Την ήττα του Μαντζικέρτ ακολούθησε σειρά γεγονότων που υπονόμευσαν τη δύναμη της ήδη εξασθενημένης κατά τον 11ο αι. αυτοκρατορίας.

Στον Ρωμανό Δ’ επιβλήθηκε οικτρή τιμωρία, χάνοντας και το θρόνο του και τη ζωή του, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκε ένα γεωγραφικό κενό στον ανατολικορωμαϊκό χάρτη, το οποίο γέμισαν σταδιακά οι Σελτζούκοι, εγκαθιδρύοντας την πρωτεύουσά τους στη Νίκαια (İznik) το 1077.

Μετά τη μάχη, η αυτοκρατορία περιήλθε για ακόμα μια φορά στη δίνη του εμφυλίου πολέμου, που έληξε όταν ο Αλέξιος Α’ Κομνηνός ανέβηκε στο θρόνο.

Οι Ρωμηοί με την ήττα στο Ματζικέρτ έχασαν και τις οδούς που οδηγούσαν στις ανατολικές τους επαρχίες και ειδικά στην Αρμενία, με αποτέλεσμα να χάσουν και τον έλεγχο των κατοίκων τις περιοχής.

Αυτοί οι ορεσίβιοι κάτοικοι επάνδρωναν σε μεγάλο βαθμό το στρατό της Ρωμανίας και τον έκαναν πιο αξιόμαχο.

Ακόμα, ο δρόμος για τον εκτουρκισμό των πληθυσμών της περιοχής είχε ανοίξει, δυσχεραίνοντας ακόμα πιο πολύ την ανακατάληψη αυτών των περιοχών από τους μετέπειτα αυτοκράτορες.

Χάθηκαν πολλές γαίες, τις οποίες έδιναν για επιβράβευση στα στρατεύματα οι αυτοκράτορες, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να τους παρέχουν άλλα ανταλλάγματα, μετατρέποντας το στρατό από εθνικό σε μισθοφορικό.