Πίσω από τις «κλειστές πόρτες»: Ποιος κάνει λόμπι και ποιος χάνει έδαφος;

Η Άγκυρα ανακάλυψε ξαφνικά… το λόμπι. Ενοχλημένη, λέει, από τις «μυστικές επαφές» του Αλέξη Τσίπρα με αμερικανικές δεξαμενές σκέψης, και εξοργισμένη επειδή ο πρώην Έλληνας πρωθυπουργός άσκησε «παρασκηνιακή» πίεση κατά της πώλησης F-35 στην Τουρκία και υπέρ του υποθαλάσσιου ηλεκτρικού άξονα Ελλάδας–Κύπρου.

Ας μην παίζουμε με τις λέξεις. Δεν πρόκειται για σκοτεινό λόμπι, αλλά για στρατηγική διπλωματία επιρροής.

Και μάλιστα, διπλωματία που παίζεται στο κέντρο του πλανήτη, στην Ουάσιγκτον, εκεί όπου οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται πάντα στο φως του Καπιτωλίου, αλλά στις αίθουσες των think tanks —εκεί που φτιάχνονται πολιτικές πριν καν τις υπογράψουν οι υπουργοί.

Η Τουρκία καταγγέλλει «κλειστές πόρτες», αλλά πίσω από αυτές βρίσκεται το δικό της γεωπολιτικό αδιέξοδο.

Η ενεργειακή συμμαχία Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ εδραιώνεται με σχέδια καλωδίων και διαδρόμων που παρακάμπτουν συστηματικά την Άγκυρα. Αυτό είναι που τους ενοχλεί. Όχι οι δηλώσεις Τσίπρα.

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν ήταν ποτέ τυχαίος συνομιλητής των Αμερικανών.

Το 2015, την ώρα που η Ελλάδα έβραζε από μνημονιακή ασφυξία, εκείνος είχε ήδη στήσει διαύλους με ισχυρά αμερικανικά κέντρα.

Τώρα, αξιοποιεί εκείνους τους δεσμούς όχι για προσωπικό όφελος, αλλά για να ενισχύσει το γεωπολιτικό αποτύπωμα της χώρας.

Η Ελλάδα παίζει με διπλωματική ωριμότητα.

Δεν τρέχει πίσω από συμφωνίες της τελευταίας στιγμής.

Δεν μιλά με τυμπανοκρουσίες, αλλά με σταθερές κινήσεις.

Και ναι, μιλά στα σωστά αυτιά —αυτά που έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν εξοπλιστικά deals, ενεργειακές ροές, και ισορροπίες στο Αιγαίο.

Η Τουρκία, λοιπόν, δεν χάνει από «λόμπι», αλλά από την ίδια της την υπεροψία, την επιμονή σε μία νεο-οθωμανική φαντασίωση που διαρκώς διαψεύδεται από τα γεγονότα.

Όποιος είναι εκτός παιγνίου, βλέπει σκιές εκεί που υπάρχουν στρατηγικές.

Στον πόλεμο των επιρροών, οι κραυγές είναι για τους ηττημένους.

Οι νικητές αρκούνται σε ένα χαμόγελο πίσω από τις… κλειστές πόρτες.