Τεκτονική Ουδετερότητα και Κυριαρχία: Το Παράδειγμα της Ελβετικής Συνομοσπονδίας και το Ύπατο Συμβούλιο

Στην ιστορική και πνευματική πορεία των Υπάτων Συμβουλίων του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, θεμελιώδη αξία αποτελεί η ουδετερότητα.

Δεν πρόκειται για μια παθητική στάση, ούτε για μια επιλογή αποχής· είναι μια στρατηγική και ηθική θέση, που διασφαλίζει την ανεξαρτησία, την αυτοδυναμία, την αυτοδιοίκηση και τελικώς την κυριαρχία του Ύπατου Συμβουλίου.

Η ουδετερότητα αυτή είναι το απαραίτητο έρεισμα για να μπορεί το Ύπατο Συμβούλιο να επιτελεί τον ύψιστο σκοπό του: την ανύψωση του ανθρώπου μέσω της μυήσεως, της διδασκαλίας, και της ενσωματώσεως των αρχών του Σκωτικού Τύπου σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει.

Δεν πρόκειται όμως για μια θεωρητική προσέγγιση· το μοντέλο υπάρχει και λειτουργεί στον πραγματικό κόσμο: η Ελβετική Συνομοσπονδία.

Μια χώρα που επί αιώνες έχει επιλέξει την αυστηρή ουδετερότητα, όχι από αδυναμία, αλλά από απόφαση ισχύος.

Η Ελβετία δεν εξαρτάται από εξωτερικούς μηχανισμούς, δεν εμπλέκεται σε συμμαχίες που θα μπορούσαν να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα της· και ακριβώς γι’ αυτό παραμένει υπολογίσιμη, σεβαστή, και κυρίαρχη.

Αλλά η ουδετερότητα δεν διατηρείται με ευχές ή με λόγια· προστατεύεται με εσωτερική συνοχή και άμυνα.

Η Ελβετία διαθέτει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, όχι για να επιτεθεί, αλλά για να επιβάλει τον σεβασμό της επιλογής της.

Η ουδετερότητα, λοιπόν, δεν είναι αδυναμία – είναι η δύναμη να λες «όχι» εκεί που όλοι πιέζουν για «ναι».

Το Ύπατο Συμβούλιο, ως θεσμός Μυητικός και Εσωτερικός, καλείται να εμπνευστεί από αυτό το παράδειγμα.

Δεν είναι αρμόδιο -ούτε πρέπει να είναι- για να εμπλέκεται σε εκλογικές αναμετρήσεις, διαμάχες, ή ισορροπίες δυνάμεων εκτός του πεδίου αρμοδιότητάς του.

Κάθε εμπλοκή θα μείωνε την αυθυπαρξία του, κάθε κλίση προς οποιοδήποτε μέρος θα νοθεύει τον υπερβατικό του ρόλο.

Η αληθινή εξουσία του Ύπατου Συμβουλίου δεν πηγάζει από αριθμούς ή ψήφους· πηγάζει από την ηθική του αυθεντία, από το αξιακό του κύρος, από τη σιωπηλή δύναμη της σταθερότητος.

Και αυτή η δύναμη δεν διαπραγματεύεται.

Όπως η Ελβετία υπερασπίζεται τα σύνορά της για να είναι ουδέτερη, έτσι και το Ύπατο Συμβούλιο οφείλει να υπερασπίζεται τα όριά του -θεσμικά, ηθικά και πνευματικά- για να παραμένει ο φάρος που φωτίζει και δεν παρασύρεται.

Διότι μόνο ένα Συμβούλιο ουδέτερο μπορεί να είναι και κυρίαρχο.

Και μόνο ένα Συμβούλιο κυρίαρχο μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του στον Σκωτικό Τύπο: να ανυψώνει τους λίθους χωρίς να πέφτει στις λάσπες.