Ο γιος του τελευταίου σάχη του Ιράν προτείνει να αναλάβει την ηγεσία για τη μετάβαση στη δημοκρατία

Ο Ρεζά Παχλαβί, γιος του τελευταίου σάχη του Ιράν, δήλωσε την ετοιμότητά του να αναλάβει την ηγεσία της χώρας και να καθοδηγήσει τη μετάβασή της προς τη δημοκρατία.

Σε συνέντευξη Τύπου στο Παρίσι, ο Παχλαβί υποστήριξε ότι το «καθεστώς έχει ηττηθεί, κλυδωνίζεται, βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης».

Διευκρίνισε ότι δεν επιδιώκει πολιτική εξουσία, αλλά επιθυμεί να «βοηθήσει το μεγάλο μας έθνος να πλοηγηθεί σε αυτή την κρίσιμη στιγμή προς τη σταθερότητα, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη».

Ο Ρεζά Παχλαβί εγκατέλειψε το Ιράν σε ηλικία 17 ετών, λίγο πριν από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, η οποία ανέτρεψε τον πατέρα του, Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί, τον τελευταίο σάχη της χώρας.

Η περίοδος της διακυβέρνησης του πατέρα του παραμένει αμφιλεγόμενη, καθώς πολλοί Ιρανοί διατηρούν πικρές αναμνήσεις από την καταστολή και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκείνης της εποχής, ιδιαίτερα μέσω της διαβόητης Μυστικής Αστυνομίας SAVAK.

Παράλληλα, η πρόσφατη προσέγγιση του Ρεζά Παχλαβί με το Ισραήλ έχει προκαλέσει αντιδράσεις, καθώς ορισμένοι Ιρανοί απορρίπτουν την ιδέα συνεργασίας με τη χώρα αυτή λόγω της μακροχρόνιας εχθρότητας μεταξύ του Ιράν και του Ισραήλ.

Η ιρανική αντιπολίτευση παραμένει κατακερματισμένη, με αρκετές μεγάλες ομάδες να δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό, αλλά χωρίς ενιαίο μέτωπο.

Οργανώσεις όπως το Εθνικό Συμβούλιο Αντίστασης του Ιράν (NCRI) και διάφορες μοναρχικές ομάδες που υποστηρίζουν τον Παχλαβί δεν έχουν καταφέρει να ενώσουν τις δυνάμεις τους.

Παρά τις δηλώσεις υποστήριξης από ορισμένους Ιρανούς της διασποράς, όπως φαίνεται σε αναρτήσεις στο «X», παραμένει ασαφές το εύρος της υποστήριξης που απολαμβάνει ο Παχλαβί εντός του Ιράν.

Αν και διαθέτει σημαντική αναγνωρισιμότητα και υποστήριξη μεταξύ των Ιρανών που επιθυμούν την πτώση της Ισλαμικής Δημοκρατίας, ωστόσο, η έλλειψη συγκεκριμένων δεδομένων για την επιρροή του εντός της χώρας, σε συνδυασμό με το κατακερματισμένο τοπίο της αντιπολίτευσης, εγείρει ερωτήματα για την πρακτική υλοποίηση του σχεδίου του.

Η πρόταση του Παχλαβί έρχεται σε μια περίοδο έντονης πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής στο Ιράν, με το καθεστώς να αντιμετωπίζει εσωτερικές πιέσεις και διεθνή απομόνωση.

Ωστόσο, η ιστορική κληρονομιά της μοναρχίας, οι γεωπολιτικές ευαισθησίες και η δυσπιστία προς εξωτερικές παρεμβάσεις περιπλέκουν το εγχείρημά του.

Η επιτυχία του θα εξαρτηθεί από την ικανότητά του να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των διαφορετικών φατριών της αντιπολίτευσης και να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ιρανών εντός της χώρας.