Το Βρετανικό Στέμμα, δηλ.: Βρετανία, Αυστραλία και Καναδάς αναγνώρισαν την Παλαιστίνη γιατί θέλουν τα υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Γάζας

Σε μια συντονισμένη κίνηση οι Εγγλέζοι και οι αποικίες τους, δηλαδή, η «μαμά» Βρετανία, η Αυστραλία και ο Καναδάς, τρεις χώρες που συνδέονται ιστορικά ως μέλη της Κοινοπολιτείας και τελούν υπό το ίδιο βασιλικό στέμμα του Ηνωμένου Βασιλείου, αναγνώρισαν επίσημα την Παλαιστίνη ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος.

Η απόφαση αυτή, που έρχεται εν μέσω του συνεχιζόμενου πολέμου στη Γάζα, σηματοδοτεί μια σημαντική μεταστροφή στην εξωτερική πολιτική των τριών ομομήτριων κρατών, αντικατοπτρίζοντας τη δέσμευσή τους για την προώθηση της λύσης των δύο κρατών.

Ως πρώην βρετανικές αποικίες, ο Καναδάς και η Αυστραλία παραμένουν συνταγματικές μοναρχίες υπό τον Βρετανό μονάρχη, γεγονός που προσδίδει επιπλέον συμβολισμό στην κοινή τους στάση.

Ο Πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Άντονι Αλμπανέζε, ανακοίνωσε την απόφαση της χώρας του, η οποία τίθεται σε ισχύ από την Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου 2025, σε συντονισμό με αντίστοιχες δηλώσεις από τον Πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου, Κιρ Στάρμερ, και τον Πρωθυπουργό του Καναδά, Μαρκ Κάρνεϊ.

Ο Αλμπανέζε δήλωσε ότι η Αυστραλία αναγνωρίζει «τις νόμιμες και μακροχρόνιες επιδιώξεις του παλαιστινιακού λαού για ένα δικό του κράτος».

Η ίδρυση πρεσβείας και η έναρξη επίσημων διπλωματικών σχέσεων θα ακολουθήσουν, υπό την προϋπόθεση ότι η Παλαιστινιακή Αρχή υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις που ζητά η διεθνής κοινότητα.

Ο Καναδάς έγινε η πρώτη χώρα της G7 που αναγνώρισε επίσημα την Παλαιστίνη ως κυρίαρχο κράτος.

Σε επίσημη δήλωσή του, ο Πρωθυπουργός Μαρκ Κάρνεϊ ανέφερε:

«Ο Καναδάς αναγνωρίζει το Παλαιστινιακό Κράτος και προσφέρει τη συνεργασία του για την οικοδόμηση της ελπίδας ενός ειρηνικού μέλλοντος τόσο για το Παλαιστινιακό όσο και για το Ισραηλινό κράτος».

Σε ανάρτησή του στην πλατφόρμα «X», ο Κάρνεϊ επανέλαβε: «Ο Καναδάς αναγνωρίζει το κράτος της Παλαιστίνης και προσφέρει τη συνεργασία του για την οικοδόμηση ενός ειρηνικού μέλλοντος τόσο για το κράτος της Παλαιστίνης όσο και για το κράτος του Ισραήλ».

Ο Κάρνεϊ τόνισε ότι η απόφαση αντικατοπτρίζει την απογοήτευση από την καθυστέρηση στη λύση των δύο κρατών:

«Εδώ και δεκαετίες, η δέσμευση του Καναδά στη λύση των δύο κρατών βασιζόταν στην προσδοκία ότι αυτό το αποτέλεσμα θα επιτυγχανόταν τελικά μέσω διαπραγματεύσεων.

»Δυστυχώς, αυτή η προοπτική έχει σταδιακά και σοβαρά υπονομευθεί».

Λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση του Καναδά, η Αυστραλία ακολούθησε, με τον Πρωθυπουργό Άντονι Αλμπανέζε να δηλώνει ότι η αναγνώριση της Παλαιστίνης αποτελεί μέρος μιας κοινής προσπάθειας με τον Καναδά και τη Βρετανία.

«Αυτή η απόφαση αποτελεί μια διεθνή προσπάθεια για μια λύση δύο κρατών», ανέφερε, υπογραμμίζοντας τη συνεργασία των τριών χωρών, οι οποίες, ως μέλη της Κοινοπολιτείας, μοιράζονται ιστορικούς και συνταγματικούς δεσμούς υπό το βρετανικό στέμμα.

Βρετανία: Δέσμευση για ειρήνη

Ο Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Κιρ Στάρμερ, ανακοίνωσε την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους, δηλώνοντας:

«Μπροστά στον αυξανόμενο τρόμο στη Μέση Ανατολή, ενεργούμε για να διατηρήσουμε ζωντανή την πιθανότητα ειρήνης και μιας λύσης δύο κρατών.

»Αυτό σημαίνει ένα ασφαλές Ισραήλ παράλληλα με ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος – αυτή τη στιγμή δεν έχουμε κανένα από τα δύο».

Ο Στάρμερ πρόσθεσε ότι η στιγμή για την αναγνώριση της Παλαιστίνης «έχει πλέον φτάσει» και δήλωσε επίσημα:

«Έτσι, σήμερα, για να αναζωογονήσω την ελπίδα για ειρήνη και μια λύση δύο κρατών, δηλώνω σαφώς, ως πρωθυπουργός αυτής της μεγάλης χώρας, ότι το Ηνωμένο Βασίλειο αναγνωρίζει επίσημα το κράτος της Παλαιστίνης».

Αναφερόμενος στην κατάσταση στη Γάζα, ο Στάρμερ εξέφρασε τη συμπαράστασή του στις οικογένειες των ομήρων που κρατούνται από τη Χαμάς:

«Έχω συναντήσει βρετανικές οικογένειες των ομήρων που κρατούνται από τη Χαμάς στη Γάζα και βλέπω τα βασανιστήρια που υπομένουν κάθε μέρα».

Υπογράμμισε την ανάγκη για άμεση απελευθέρωσή τους, προσθέτοντας ότι η Βρετανία θα συνεχίσει να εργάζεται για την επιστροφή τους.

Παράλληλα, ξεκαθάρισε ότι η αναγνώριση της Παλαιστίνης δεν αποτελεί «ανταμοιβή» για τη Χαμάς:

«Αυτή η λύση δεν είναι ανταμοιβή για τη Χαμάς», δήλωσε, επισημαίνοντας ότι η οργάνωση δεν μπορεί να έχει ρόλο στη διακυβέρνηση ή την ασφάλεια του παλαιστινιακού κράτους.

«Το αίτημά μας για μια πραγματική λύση δύο κρατών είναι το ακριβώς αντίθετο από το μισητό όραμα (της Χαμάς)», κατέληξε.

Η κοινή απόφαση της Αυστραλίας, της Βρετανίας και του Καναδά, τριών κρατών που συνδέονται μέσω της Κοινοπολιτείας και της συνταγματικής τους σχέσης με το βρετανικό στέμμα, υπογραμμίζει τη σημασία της συνεργασίας τους σε παγκόσμια ζητήματα.

Η αναγνώριση της Παλαιστίνης από αυτές τις χώρες, με τον Καναδά να πρωτοστατεί ως η πρώτη της G7, αποτελεί ορόσημο για τη διεθνή διπλωματία.

Οι Εγγλέζοι θέλουν το φυσικό αέριο της Γάζας

Στις 3 Αυγούστου 2014, δηλαδή πριν περισσότερα από δέκα χρόνια, το TRIBUNE αποκάλυψε: Επιβεβαίωση tribune: «Ο πόλεμος στη Γάζα γίνεται για το φυσικό αέριο!»

Το TRIBUNE δεν «παραμυθιάζεται» ότι οι Εγγλέζοι, η αιτία του μεσανατολικού προβλήματος, περισσότερο από έναν αιώνα μετά δήθεν έγιναν «φιλάνθρωποι».

Πατήστε τον παραπάνω σύνδεσμο για να διαβάσετε πώς η Μεγάλη Βρετανία θέλει να εκμεταλλευτεί τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου της Γάζας -όπως εποφθαλμιά και τα κυπριακή κοιτάσματα- και πώς τα λεφτά, τα αποκιακά συμφέροντα και η βρετανική μισσαλοδοξία είναι η αιτία για τα δεινά της περιοχής.

Το έτος 2000 η British Gas ανακάλυψε ότι υπάρχουν συνολικά 4 δισ. δολλαρίων -αξίες προ 25ετίας- αποθέματα φυσικού αερίου στην υποθαλάσσια περιοχή της Γάζας.

Πώς οι Βρετανοί ευθύνονται για το μεσανατολικό

Οι Βρετανοί είναι οι «νονοί» του σημερινού μεσανατολικού προβλήματος. Αν δεν υπήρχε η Αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, η σημερινή Μέση Ανατολή θα είχε πολύ διαφορετική όψη.

Κύρια σημεία ευθύνης των Βρετανών:

Η αποικιακή κληρονομιά

Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βρετανία (μαζί με τη Γαλλία) έθαψε την Οθωμανική Αυτοκρατορία και έκατσε πάνω στα εδάφη της.

Οι «γραμμές» που χάραξαν οι διπλωμάτες (Σάικς–Πικό, 1916) με χάρακα πάνω στον χάρτη δημιούργησαν κράτη-κατασκευές (Ιράκ, Ιορδανία, Παλαιστίνη), χωρίς να ληφθούν υπόψη οι εθνοτικές, θρησκευτικές και φυλετικές πραγματικότητες.

Η Παλαιστίνη και η Διακήρυξη Μπάλφουρ (1917)

Οι Βρετανοί υποσχέθηκαν στους Άραβες ανεξαρτησία (αν πολεμήσουν εναντίον των Οθωμανών), αλλά ταυτόχρονα υποσχέθηκαν στους Εβραίους «εθνική εστία» στην Παλαιστίνη.

Διπλό παιχνίδι → διπλή προδοσία → το εκρηκτικό Παλαιστινιακό που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Το Ιράκ ως τεχνητό κράτος

Οι Βρετανοί κόλλησαν μαζί Κούρδους, Σιίτες και Σουνίτες σε ένα κράτος για να ελέγχουν το πετρέλαιο.

Τοποθέτησαν φιλοβρετανό βασιλιά (Φαϊζάλ Α΄), αλλά στην πραγματικότητα κυβερνούσαν με το γνωστό αποικιακό «διαίρει και βασίλευε».

Ο ρόλος τους στον Κόλπο

Έστησαν τα κρατίδια του Κόλπου (Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Κατάρ, Εμιράτα) με τρόπο που να είναι μικρά, ευάλωτα και άρρηκτα δεμένα με το Λονδίνο.

Η Σαουδική Αραβία στηρίχθηκε επίσης από τους Βρετανούς στην αρχή, πριν αναλάβουν οι Αμερικανοί.

Διπλοπροσωπία και γεωστρατηγικά παιχνίδια

Υποσχέσεις στους Άραβες, στους Εβραίους, στους Γάλλους και στο τέλος προτεραιότητα είχε μόνο το πετρέλαιο και ο έλεγχος των δρόμων προς την Ινδία.

Αυτή η κληρονομιά δημιούργησε αλυσιδωτές συγκρούσεις που οι τοπικές κοινωνίες κληρονόμησαν σαν «παγιδευμένη χειροβομβίδα».

Άρα, με μια φράση: Οι Βρετανοί έσπειραν τεχνητά κράτη, υποσχέθηκαν τα ίδια εδάφη σε τρεις διαφορετικούς λαούς, και έβαλαν πάνω από όλα τα δικά τους αποικιακά συμφέροντα. Ό,τι ζούμε σήμερα (Παλαιστινιακό, Κουρδικό, συγκρούσεις σουνιτών–σιιτών, κρίση στο Ιράκ και Συρία) είναι κατά μεγάλο ποσοστό προϊόν εκείνων των επιλογών.

Χρονολογικός χάρτης βρετανικών παρεμβάσεων (1916–1948):

1916 – Συμφωνία Σάικς–Πικό

Μυστική συμφωνία Βρετανίας–Γαλλίας (με ρωσική έγκριση) για το μοίρασμα των οθωμανικών εδαφών.

Έβαλαν γραμμές με χάρακα, δημιουργώντας μελλοντικά τεχνητά κράτη.

Σπέρνονται οι ρίζες των μελλοντικών συγκρούσεων (Ιράκ, Συρία, Παλαιστίνη, Λίβανος).

1917 – Διακήρυξη Μπάλφουρ

Η Βρετανία υπόσχεται στους Εβραίους «εθνική εστία» στην Παλαιστίνη.

Ταυτόχρονα είχε ήδη υποσχεθεί ανεξαρτησία στους Άραβες αν πολεμήσουν τους Οθωμανούς.

Διπλό παιχνίδι → το σπέρμα του Παλαιστινιακού.

1920 – Συνθήκη των Σεβρών

Οι Βρετανοί αποκτούν εντολή (mandate) για Ιράκ και Παλαιστίνη.

Οι Άραβες περιμένουν ανεξαρτησία, αλλά καταλήγουν υπό βρετανική αποικιακή διοίκηση.

Στο Ιράκ ενώνουν Κούρδους–Σιίτες–Σουνίτες σε ένα μόρφωμα, με τον Φαϊζάλ Α΄ ως βασιλιά.

1921 – Δημιουργία της Ιορδανίας

Οι Βρετανοί κόβουν την Παλαιστίνη στα δύο: ανατολικά του Ιορδάνη φτιάχνουν το Εμιράτο της Υπεριορδανίας (με τον Αμπντουλάχ).

Έτσι ανταμείβουν τους Χασεμίτες συμμάχους τους, ενώ παράλληλα διατηρούν έλεγχο στην περιοχή.

1936–1939 – Αραβική Εξέγερση στην Παλαιστίνη

Οι Άραβες εξεγείρονται εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας και της μαζικής εβραϊκής μετανάστευσης.

Οι Βρετανοί καταστέλλουν την εξέγερση βίαια, αφήνοντας βαθύ μίσος.

1939 – Λευκή Βίβλος

Υπόσχονται να περιορίσουν την εβραϊκή μετανάστευση, για να κατευνάσουν τους Άραβες.

Αλλά μετά το Ολοκαύτωμα, πιέσεις για μαζική εβραϊκή μετανάστευση τινάζουν τα πάντα στον αέρα.

1947 – ΟΗΕ και σχέδιο διχοτόμησης

Οι Βρετανοί, ανήμποροι να διαχειριστούν το χάος, παραδίδουν το «παλαιστινιακό πρόβλημα» στον ΟΗΕ.

ΟΗΕ προτείνει διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε Εβραϊκό και Αραβικό κράτος.

1948 – Αποχώρηση Βρετανών & Ίδρυση Ισραήλ

Οι Βρετανοί αποχωρούν αφήνοντας πίσω χάος, συγκρούσεις και έναν ακήρυχτο εμφύλιο.

Κηρύσσεται το κράτος του Ισραήλ → ξεσπά ο Πρώτος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος.

Συνολικό αποτύπωμα

Τεχνητά σύνορα (Σάικς–Πικό, Ιράκ, Ιορδανία).

Διπλές υποσχέσεις (στους Άραβες και στους Εβραίους).

Αποικιακή εκμετάλλευση (πετρέλαιο, έλεγχος δρόμων προς Ινδία).

Αποχώρηση χωρίς λύση (παράδοση προβλήματος στον ΟΗΕ, δημιουργία Ισραήλ).

Το 1947, ο ΟΗΕ αποφάσισε τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη:

– ένα Εβραϊκό,

– ένα Αραβικό,

και η Ιερουσαλήμ υπό διεθνή διοίκηση.

Οι Εβραίοι το δέχτηκαν (αν και με μισή καρδιά), οι Άραβες το απέρριψαν.

Αμέσως ξεκίνησαν συγκρούσεις εβραϊκών παραστρατιωτικών ομάδων (Χαγκανά, Ιργκούν) με παλαιστινιακές αραβικές πολιτοφυλακές.

Φάση 1: Εμφύλιος (Νοέμβριος 1947 – Μάιος 1948)

Οι δύο κοινότητες (Εβραίοι – Άραβες) πολεμούν μέσα στην Παλαιστίνη όσο ακόμα είναι βρετανικό Μανδατόριο.

Σφαγές και από τις δύο πλευρές:

– Ντέιρ Γιασίν (Απρίλιος 1948): εβραϊκή παραστρατιωτική σφαγή ~100 Αράβων αμάχων.

– Εβραϊκές συνοικίες επίσης δέχονται επιθέσεις και πολιορκίες από Άραβες.

Οι Βρετανοί ετοιμάζονται να φύγουν → κενό εξουσίας → χάος.

Φάση 2: Εισβολή Αραβικών στρατών (Μάιος 1948)

Στις 14 Μαΐου 1948 ο Μπεν Γκουριόν ανακηρύσσει το κράτος του Ισραήλ.

Την επόμενη μέρα, 5 αραβικά κράτη (Αίγυπτος, Ιορδανία, Συρία, Ιράκ, Λίβανος) εισβάλλουν.

Οι Άραβες ελπίζουν σε γρήγορη νίκη και εκδίωξη των Εβραίων.

Φάση 3: Αντεπίθεση Ισραήλ

Στην αρχή οι Εβραίοι ήταν λιγότεροι και χειρότερα εξοπλισμένοι.

Όμως:

– είχαν κεντρική διοίκηση (Χαγκανά → IDF),

– έφεραν όπλα από Τσεχοσλοβακία,

– είχαν υψηλό ηθικό (υπαρξιακός πόλεμος).

Μέχρι το 1949, το Ισραήλ όχι μόνο άντεξε αλλά κατέλαβε επιπλέον εδάφη πέρα από το σχέδιο ΟΗΕ.

Αποτέλεσμα:

Ισραήλ: Αναγνωρίζεται διεθνώς, αποκτά μεγαλύτερα σύνορα από ό,τι προέβλεπε ο ΟΗΕ.

Άραβες Παλαιστίνιοι: ~700.000 φεύγουν ή εκδιώκονται από τα σπίτια τους → Νάκμπα («Καταστροφή»).

Γάζα: υπό αιγυπτιακό έλεγχο.

Δυτική Όχθη: προσαρτάται από την Ιορδανία.

Το παλαιστινιακό κράτος που προέβλεπε ο ΟΗΕ δεν ιδρύθηκε ποτέ.

Συμπέρασμα:

Ο πρώτος πόλεμος ήταν:

Εσωτερικός εμφύλιος (1947–48) και έπειτα εισβολή αραβικών στρατών (1948–49).

Οι Άραβες ηττήθηκαν στρατιωτικά, το Ισραήλ στερεώθηκε, και από εκεί ξεκινά η ατέρμονη διαμάχη.

1948 – Πρώτος Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος

Ποιος επιτέθηκε πρώτος; Οι Άραβες.